Je kan van ze houden of niet, saai noemen kan in ieder geval niet. Baroness komt steevast met muzikaal hoogstaand materiaal en heeft altijd een paar verrassingen in petto. Zowel binnen een plaat als tussen albums onderling kan ook altijd genoeg variatie of een vorm van ontwikkeling gevonden worden. Ook STONE is in dit opzicht weer anders dan zijn voorgangers. En dan bedoel ik niet alleen de afwijkende naamgeving in het verloop van de albumreeks.
Hetzelfde blijft in ieder geval het jaloersmakende niveau van de muziek van John Baizley en co. Heerlijk hoe Beneath The Rose zo staccato, enigszins dwars, maar toch melodieus prog aanvangt, en dan die bijna wringende, gesproken, hardcore-achtige passages en super harmonieuze koortjes en vol-melodische gitaar schitterend inpast. Ook hoe de spanning in het vrij lange verhalende stuk in Choir wordt vastgehouden, is absoluut een puik stukje werk. In Magnolia wordt weer zo’n schitterend opgebouwde reis door een verscheidenheid aan muzikale landschappen neergezet; zo meeslepend als maar weinigen dat kunnen. Ook een echte meerwaarde is de tweede stem van Gina Gleason (naast haar bewonderenswaardige gitaarspel), die als nieuwste bandlid sinds de vorige release haar bijdragen levert. Zowel in de liefelijk harmonieuze zin, als furieus brullend en krijsend kan deze juffrouw haar steentje bijdragen. Hekkensluiter Bloom kan zelfs aan Simon en Garfunkel (mag ik dat hier zeggen?) doen denken qua harmonieën.
Ook de hoes die wederom door Baizley is vervaardigd, is weer een kunststukje op zich, maar dit nieuwe hoofdstuk dat toegevoegd kan worden aan het prog-/stoner-/metalboek van Baroness zou je ook echt kunst kunnen noemen; wat een huzarenstuk hebben ze hier weer afgeleverd! Het album zal weer in verschillende vormen verkrijgbaar zijn; zo krijgen de nummertitels bijvoorbeeld een eigen vinyl versie. Anodyne (met stoomtrein-drive en geweldig twin-gitaarwerk; mijn favoriete track) krijgt hopelijk een spannend kleurtje. Kies er ook maar een mooie uit!