Black Stone Cherry – The Human Condition

Het begon 19 jaar geleden allemaal toen Chris Robertson en John Fred Young besloten om samen muziek te maken. Al snel voegden Ben Wells en Jon Lawhon zich toe aan de band die Black Stone Cherry werd genoemd. Vijf jaar later in 2006 brachten ze het debuut uit met composities die al snel als klassieker in de (southern) rock beschouwd mogen worden. Rain Wizard, Lonely Train en Hell And High Water zijn nog altijd favoriet. Sindsdien ben ik ook verknocht aan het geluid van de band. De kleine bluesuitstapjes zijn zeker uitstekend maar mijn voorliefde gaat uit naar het pure, onvervalste, rauwe en smerige southern rockgeluid dat ze ook op het zevende album The Human Condition prachtig neerzetten.
Hoewel het album voor de pandemie al was geschreven, blijkt uit de beginzin in Ringin’ In My Head al hoe actueel het is en wat een vooruitziende blik dit viertal heeft. “People, people, your attention please, I need to tell you about a new disease”. Los daarvan doen ze het op een manier die bij BSC past. Groovende rockriffs met een southernsmaakje maken hongerig naar de rest van het album. Ringin’ In My Head heeft daarbij een aanstekelijk refrein en de gitaar shredt door alles heen (mocht dat een werkwoord zijn). De compositie heeft daarbij een mooi publieksstuk waardoor het live een knaller zou kunnen zijn tijdens de set. Single Again vervolgt de set en het klinkt allemaal zo verdomde vertrouwd alsof ik deze compositie al jaaaaaaren ken. Heerlijke groove en een geweldigde powerstart dat zich ontplooit als een heerlijke meezinger, mede door het aanstekelijke refrein. En daar grossiert BSC geweldig in. Push Down & Turn en When Angels Learn To Fly hebben eenzelfde kenmerk.

Het lijkt allemaal zo kinderlijk eenvoudig, maar dat is het allemaal niet. Het groovende Live This Way heeft zo’n aanstekelijk refrein dat je op moet passen dat je dit zonder mondkapje niet luid meezingt. Het gitaarwerk is lekker smerig ingezet en past uitstekend in het rauwe doch gepolijste geluid op The Human Condition. Dat rauwe southern geluid komt terug in The Chain, terwijl In Love With The Pain weer veel meer mainstream klinkt.
In Ride beweegt BSC zich meer richting de (hard)rockkant en kan If My Heart Had Wings gezien worden als een onvervalste ballad. Een compositie waarop het stemgeluid van Chris Robertson mooi naar voren komt. Dat ietwat schorre stemgeluid past hier uitstekend.
Met Don’t Bring Me Down begeeft BSC zich op glad ijs. Een cover van ELO is toch een mooie uitdaging. Ze blijven dicht bij het origineel en hebben er een meer rockversie van gemaakt. Daardoor klinkt het wat steviger en toch heel herkenbaar. Netjes gedaan met respect voor Jeff Lynn. Daarna is het wat rustiger van aard, tenminste qua snelheid. Some Stories is een onvervalste southern bluesrocker met een lekker smerig en stroperig karakter. Dat zetten in Devil In Your Eyes enigszins door om al rockend met Keep On Keepin’ On het album af te sluiten.
Het zevende album van Black Stone Cherry is er weer één om in te lijsten. Heerlijke rock in een vertrouwd jasje. Heel aantrekkelijk en een album om meermalen te beluisteren zonder dat verveling om de hoek komt kijken.