Je kent het wel. Dat album dat steeds weer in je playlist verschijnt. Een plaat die herinneringen oproept. Een klassieker die bekend of onbekend is voor het grote publiek. Rockportaal gaat de komende periode regelmatig een recensie van een classic album plaatsen. Deze keer een band met Nederlandse roots.
Lang, lang geleden toen radio nog het medium was om muziek te ontdekken kwam plotseling Runnin’ With The Devil voorbij. Herkenbaar aan dat dreigende begin, die flitsende elektrische gitaar, de aanstekelijke groove en de schreeuwerige zang van David Lee Roth. Daaroverheen dan ook nog eens dat makkelijk mee te zingen refrein. Het blies mij toentertijd werkelijk van mijn stoel. Het was reden genoeg om direct bij de platenzaak dit album aan te schaffen. Op mijn kamer ontdekte ik dat de band eigenzinnig genoeg is om als tweede een instrumentaal nummer (Eruption) te laten horen. Die venijnige gitaarsolo is na een luisterbeurt al onvergetelijk. De techniek van het gitaarspel is ongekend. De heerlijk bombastische hardrock versie van You Really Got Me (een cover van The Kinks) liet horen dat de band niet bang is zijn invloeden te laten horen. Zelfs een gouwe ouwe als Ice Cream Man (van John Brim) klinkt op dit album fris, humoristisch en uitdagend. De eigen nummers zijn ook erg overtuigend. Natuurlijk door het uitstekende gitaarwerk van Eddie van Halen, maar zeker ook door de energie op de plaat. Het past allemaal. Zelfs een, normaal gesproken, ietwat zeikerig nummer als Jamie’s Cryin grijpt je naar je strot. Zeker als daarna de overtreffende trap voorbij komt met het furieuze, maar nog steeds melodieuze, Atomic Punk. Van Halen kwam met deze plaat werkelijk met the big bang. Het hele album ademt klasse en spelvreugde. Klassieker dan dit kan eigenlijk niet.
Van Halen
Dat humor de band nog steeds niet vreemd is blijkt wel uit het feit dat onderstaande video ook op hun website staat. Minions go crazy on Eruption (speciaal voor de lezers die Van Halen niet dachten te kennen :))