Met Danny Vera heb je natuurlijk een voorprogramma in huis die in zijn eentje al de zalen vol kan krijgen. Het is dan ook meteen vanaf de eerste seconde druk in de uitverkochte grote zaal van 013. Met veel charme babbelt Danny tussen de verschillende nummers door. Zo memoreert hij die tijd dat hij nog verdomd veel telefoontjes moest plegen om een dergelijke begeerde plek te mogen invullen, in tegenstelling tot nu.
Ook mooi is het verhaal achter het heerlijke dark country nummer The Devil’s Son, waar een journalist hem verraste met een macaber verhaal. Ook krijgen we het verhaal te horen achter Bye Bye Eddie. Dat gaat over een jeugdvriend die niet ouder werd dan 12. Hoewel het in eerste instantie vreemd voelde toen mensen dat met hem meezongen, begreep hij later dat niets zo mooi is om iemand te eren dan op die manier. Er valt ook best wat te lachen. Bijvoorbeeld het moment dat Chris Isaak even het podium op komt en Danny vraagt het rustig aan te doen omdat zijn band nog niet klaar is.
Het zal niemand verbazen dat afgesloten wordt met Roller Coaster. Een prima half uur vermaak waarbij gelukkig de gevreesde ‘’Dutch Disease’’ redelijk wegbleef en er niet teveel door de rustige nummers heen werd geluld.
Chris Isaak is een ras entertainer, zo blijkt wel weer. Hij bedankt ons hartelijk voor onze komst, tenslotte zou hij anders in zijn opvallend pak met zilveren strepen doelloos in het park moeten rondlopen, waar kinderen hem zouden betitelen als kunstschaatser. Er volgen nog talloze grapjes, soms ten koste van hemzelf of zijn band met wie hij grotendeels als meer dan dertig jaar speelt. De mannen zijn dan ook duidelijk op elkaar ingespeeld.
Chris besluit op een bepaald moment eens een rondje door de zaal te maken en loopt helemaal naar achteren waar hij een nummer ten gehore brengt tot de band hem toch overhaalt weer naar het podium te gaan.
Hij laat het publiek niet lang wachten op zijn grote hit Wicked Game, op welk moment natuurlijk veel gsm’s de lucht in gaan om dat moment vast te leggen. Ook Blue Hotel volgt relatief snel waar hij laat horen dat hij nog steeds meesterlijk is in lange uithalen. Met covers van Roy Orbison en Elvis eert Chris natuurlijk de grootheden in wiens voetsporen hij is getreden, maar het geeft ook wel een ‘Holland Zingt Hazes’ gevoel en gaat wat ten koste van eigen nummers die ik persoonlijk liever had gehoord.
Dat er een klik is tussen Danny Vera en Chris blijkt wel als deze samen een mooi duet zingen. Het plezier is af te lezen van hun gezichten. Sowieso, hele optreden straalt Chris uit dat hij dit gewoon heel erg graag doet. Mooi momentje! Danny is niet de enige overigens die het podium betreedt voor wat extra entertainment. Bij het toegift mogen dames uit het publiek ook nog even hun dans moves komen showen.
Werkelijk een prima show, top entertainment.
Foto’s: Monica Duffels
