Na een afwezigheid van tien jaar uit de studio en een langverwacht album, is de legendarische band Dokken eindelijk terug! Nog steeds gedreven door de iconische stem van leadzanger Don Dokken, zal dit dertiende album menig luisteraar zeker bekoren.
Het is altijd moeilijk om je zorgen te verbergen als een band die al meer dan veertig jaar bestaat en een lange pauze heeft genomen uit de opnamestudio’s besluit om terug te komen. De eerste vraag is: zijn ze nog wel opgewassen tegen hun taak? En dat is zeker de vraag die veel Dokken-fans zich stelden toen ze hoorden dat hij zijn comeback maakte. Maar wees gerust, Heaven Comes Down is een aangename verrassing. Het is dynamisch, nostalgisch en fris tegelijk; wat paradoxaal lijkt, maar dat in werkelijkheid niet is. Vanaf de eerste noten van Fugitive, het openingsnummer van het album, krijg je meteen de indruk dat je terug bent bij de Dokken van de jaren 80, de man die de harten van zijn fans veroverde. Het lijkt niets van zijn melodieuze en dramatische essentie verloren te hebben. Maar er is ook een gevoel dat elk lid in de loop der jaren volwassener is geworden en dat ze iets moderns in te brengen hebben. Heaven Comes Down is niet zomaar een terugkeer naar de jaren 80. Met hier en daar een knipoog naar dat mythische tijdperk is de Amerikaanse band er vooral op uit om zichzelf een tweede leven te geven. Er zijn nummers met een bijna heavy metal gevoel, zoals Gypsy of Saving Grace met zijn msytische vibe, maar ook gecondenseerde versies van pure rock, zoals het energieke Is It Me Or You? En niet te vergeten de sublieme ballad I’ll Never Give Up, met zijn akoestische gitaarakkoorden gevolgd door een monumentale solo van onze eigen Jon Levin.
Hij slaagt erin om dat enthousiasme en dat gitaarspel te behouden dat ons meevoert. Destijds was het een riskante gok om George Lynch te vervangen, maar vandaag de dag kunnen we gerust zeggen dat Levin zijn plaats niet heeft ingenomen en dat hij een ideale gitarist voor de band is. Na al die jaren heeft hij nog niets van zijn uitmuntende stijl verloren en kwelt hij zijn gitaar om een gekke, bijna sensuele spanning te creëren. De rest van het album bestaat uit borrelende solo’s, gekoppeld aan een overvloed aan energie in de arrangementen en denderende tempo’s die ons meenemen naar de hitte van de Amerikaanse woestijnen (Over The Mountain), allemaal verdiept door de baslijn van Chris McCarvill (I Remember).
Dus, op de vraag “Is Dokken nog steeds opgewassen tegen de uitdaging? Het immense talent van de Amerikaanse band staat niet langer ter discussie en Heaven Comes Down markeert een nieuw hoogtepunt in hun carrière.