Dame of the day! Patti Smith. Wat een heerlijk optreden. Nu wilde ik eigenlijk starten met de nieuwe indeling van Down The Rabbit Hole maar het optreden van Patti was verrassend goed. Daarover straks meer…
Down The Rabbit Hole pakt het dit jaar namelijk anders aan. De veldindeling is veranderd. De podia verschoven. De tenten van Teddy Widder en Fuzzy Lop lijken (of zijn?) groter. Hotot, het grootste podium, blijft netjes waar het is. Het werkt want de drukte voor de verschillende podia lijkt beter verdeeld. Ook de camping is aangepast. Bij binnenkomst merk je direct de verandering. Het stukje open land bij de ingang is veel beter gebruikt maar geeft minder ruimte voor komend en vertrekkend publiek. Ben benieuwd naar de laatste dag.
De sfeer zit er in ieder geval al goed in. Down The Rabbit Hole is dan ook een beleving. Het is niet alleen verschillende stijlen aan muziek. Op de ene plek zie je mensen dansen op een DJ of bijzondere folk dansinstructie. Aan de andere kant zitten bezoekers op de wip of schommel. Eten en ontmoeten is een belangrijk onderdeel. De verschillende veldjes met een eigen sfeer zorgen dat het publiek zich goed verspreid en dat voor iedereen wel wat te halen valt. Naast de drie hoofdpodia zijn er ook nog allerlei kleine podia en plekken waar je van alles kan ontdekken. Juist al die verschillen zorgen bij DTRH voor saamhorigheid. Het weer zit (nog) mee en dat maakt dat de eerste dag om meerdere redenen zonnig begint.
The Lathums
Is gezien bovenstaande beschreven sfeer een uitstekende start van mijn dag. De luchtig aanvoelende indrierock speelt met invloeden als britpop. Resultaat is een zonnige mix van nummers die er makkelijk ingaan zonder aan kwaliteit in te boeten. Zelfs de gitaarsolo wordt in ere hersteld. Niet de masculine soort maar de ingetogen versie. Degene die nog steeds binnen het liedje passen. Goede muzikanten en een aimabele frontman met aangename stem zorgen ervoor dat nummers als Say My Name, Sad Face Baby en Up The Junction erin gaan als zoete koek.
MICH
Hoewel MICH een beetje vergelijkbare invloeden gebruikt als The Lathums valt dit optreden toch een beetje tegen. Komt misschien ook omdat de aankondiging het heeft over bandleden die verschillende kanten opgaan in de muziek maar dat het toch passend bij elkaar komt. Dit komt door het feit dat de band hun muziek per persoon opneemt en later pas bij elkaar mixt. In de relatief korte nummers blijkt vanavond dat het juist allemaal iets te veilig binnen de lijntjes blijft. Gevolg is een leuk en aardig optreden waar niks mis mee is maar helaas ook niet veel meer dan dat oplevert. Potentie is aanwezig maar iets meer sprankelen en meer uitdaging mag wel.
Amyl and the Sniffers
Met een grote brok energie weten Amy Taylor en haar band de grote weide voor het podium te overtuigen. In overdrive gespeelde punk wordt vol overgave gebracht. Als iemand als Amy daaroverheen weet te brullen, spugen en zingen met die passende Australische tongval dan lukt het bijna niemand om stil te staan. De controverse achter de oorlog in Gaza weet ze handig te omzeilen door op te roepen tot vrede en liefde. Met een welgemeende uitroep van ‘Free Palestine!’ tot gevolg. Amy roept daarnaast aan mannen op vooral van vrouwen en de LHBTIQ+ gemeenschap af te blijven. Vooral mannen zijn immers de daders. Serieuze boodschappen die gebracht worden met een bepaalde ruwe charme. Het weinig verhullende outfit en de weldadig aangebrachte make-up laten anders vermoeden maar Amy durft zich uit te spreken dat ze niet zo sterk is als ze er vandaag uitziet. Amy kan Amy zijn door een uitstekende band en uitgekiende partypunk nummers. Vooral de drummer en bassist leggen een opzwepende basis die ervoor zorgen dat niemand stil kan blijven staan. Gitarist Declan Mehrtens soleert daar fijntjes overheen. Ondanks dat blijft het punkgevoel statig overeind want de muziek rammelt ook regelmatig. Amyl and the Sniffers overtuigd vooral wanneer het tempo ongenadig hoog ligt en zang veel in herhaling valt, zoals op Hertz, Got You, Security en Jerkin’.
Patti Smith
Hoogtepunt van de dag is echter die andere sterke, maatschappelijk geëngageerde vrouw. Hoewel ze nu door haar leeftijd logischerwijs veel breekbaarder is. Vooraf was het vooral de vraag hoe Patti Smith fysiek zou zijn. Na een wat fragiel begin werd het echter duidelijk dat Patti er nog steeds vol overtuiging staat. Zelfs haar stem lijkt naarmate de set volgt aan kracht te winnen. Uithalen die je niet meer verwacht komen er vloeiend en makkelijk op precies het juiste moment uit. Mogelijk wordt ze meegesleurd door het ongekende enthousiasme van het publiek. Die is in zulke aantallen opgekomen dat zelfs de grote tent van Teddy Widder veel te klein is. Door de tent en mijn standplaats is het echter een intiem optreden die perfect past. Dat ik niet de enige ben blijkt wel uit de energie die het publiek Patti en haar uitstekende band (inclusief haar zoon) geeft. Patti geniet duidelijk van al die aanmoedigingen en lijkt daardoor steeds meer gedreven om haar allerbeste zelf te laten zien en horen. Wanneer Patti eindigt met krachtige versies van Because the Night en People have the Power staat de tent op haar kop. Jong en oud is het er vanavond over eens dat dit een ijzersterk optreden is.
Gurriers
Hun plaat Come and See maakt indruk door vooral het uitstekende samenspel. Helaas laat het geluid de band wat dat betreft vanavond in de steek. Een van de gitaristen staat te ver weg in de mix waardoor hij nauwelijks te horen is. Slechts bij rustige momenten weet je dat hij er is. Ook zijn achtergrondzang heeft onder hetzelfde euvel te lijden. Jammer, want een nummer als Top of the Gun weet eigenlijk best te bekoren. Vanavond blijven de Gurriers daardoor een beetje hangen in aanstekelijke punkrock. Het swingt als de beste en dat laat het aanwezige publiek dan ook zien. Toch wordt het al snel een brei waarin (bijna) hetzelfde tempo leidend wordt. De zanger en bassist weten er ondanks dat een prima show van te maken. Beide komen het publiek in om dat nog een keer te bevestigen. Het is een feestje voor een springende en swingende meute voor het podium. Helaas valt het voor de overige bezoekers wat moeilijker te verteren waardoor de tent langzaam maar zeker verder leegloopt. Het zal ook niet geholpen hebben dat Massive Attack zo begint.
Massive Attack
Als het gaat om maatschappijkritiek gaat dan is het triphop gezelschap Massive Attack vanavond de overtreffende trap. De video’s op de achtergrond laten beelden en door AI(?) in Nederlands vertaalde beelden zien hoe slecht het met de wereld gesteld is. Oorlog, machtsmisbruik door de rijke elite, complottheorieën, chaos en mensen die niet meer weten waar ze aan toe zijn. De boodschap wordt zo heftig in beeld gebracht dat het afleid van de muziek. Bovendien is het veld zo groot dat de traditioneel geschoten video’s van de band gemist worden. Nu zien we af en toe de verschillende zanger(ess)en in beeld maar nauwelijks meer dan dat. Het geluid laat de band ook in de steek maar dat is helaas dus niet het enige euvel. Het optreden is daarmee helaas een van de grote tegenvallers. Zeker als je wat verder weg van het podium staat. De drukte voor het podium wordt al snel minder. Het publiek stroomt daardoor al snel langzaam weg. De donkerte in. Richting ander feestje, tent of huis.
Foto’s: Dave van Hout
