Evergrey – Escape Of The Phoenix

Na de trilogie heeft Evergrey zichzelf de ruimte gegeven om vanuit een blanke start Escape Of The Phoenix te schrijven. Aan de ene kant is dat hoorbaar, maar aan de andere kant merk ik er gelukkig niets van want de sound van de band klinkt op Escape Of The Phoenix uitermate goed. Het heeft ook een hele tijd geduurd voordat ik het idee kreeg om iets over het album te schrijven. Gehypnotiseerd, getroffen en verslaafd ben ik al weken gekluisterd aan mijn boxen in een droomtoestand, nauwelijks bewust van andere dingen. Dus ik wilde gewoon de kortste review ooit schrijven van slechts drie woorden: Het is prachtig!
Maar daar benadeel ik alles en iedereen mee, dus ik heb toch getracht het album en mijn gevoel van verbindende woorden te voorzien.
De eerste twee singles Forever Outsider en Eternal Nocturnal die Evergrey van het album trok, zijn meteen allebei een schot in de roos waarbij toevalligerwijs het accent in de refreinen stevig ligt op de twee woorden uit de titel. Vanaf de start van Forever Outsider besef ik hoezeer ik Evergrey gemist heb (hoewel het vorige werk nog geregeld gedraaid wordt). Het is alsof je een goede vriend lange tijd niet gezien hebt en je in je gesprek verder gaat waar je de vorige keer gebleven bent in plaats van het plaatsen van beleefdheidsvragen bij aanvang. Er ligt meteen een aanstekelijke melodie te wachten die met een stuwende ritmesectie als kruiend ijs vooruit schuift maar waar op de juiste moment toch ruimte is voor een ingehouden ritme. De titel en teksten zijn daarbij zo herkenbaar dat het een gevoel raakt en je het gevoel hebt erkend te worden door zanger Tom S. Englund. Een onderwerp dat hij ook aansneed in het interview (dat je kunt lezen op onze site).
De tweede single Eternal Nocturnal heeft een krachtige start en het is de intense zang van Tom dat je grijpt. Er wordt prachtig toegewerkt naar het refrein dat ergens als een liefdesliedje gezien kan worden. Als strohalm in een moeilijke periode, waaraan je je kunt klampen. Vooral in het stuk waar Tom en gitarist Henrik Danhage elkaar aanvullen in solo’s ligt er een goede groove aan dit spel ten grondslag. Door heel even in te houden in het spel creëert Evergrey naar het einde een mooi contrast.
Met Where August Mourn zet Evergrey zich ten aanzien van dit nieuwe album helemaal op de kaart. Het is werkelijk een klassieke Evergreycompositie. Een compositie die opgebouwd is uit meerdere lagen en een borrelende spanning in zich heeft. Een compositie waarbij er een siddering door je heen gaat wanneer de muziek zich nestelt in je. Op een gegeven moment wanneer je bent meegezogen in de maalstroom van Where August Mourn krijgen de compositie en het tempo ineens een wending en zet een ferme onregelmatige riff de boel danig op zijn kop.

Grooven kan Evergrey zeker wanneer je ook naar A Dandelion Cipher luistert. Met flinke vaart trapt de band de compositie af maar maakt ruimte voor innemende zang waarbij op de achtergrond het ritme voorzichtig doorgaat. Met een muzikale sinusoïde golf je mee op de sfeer van de melodie. Soms oplaaiend als vuur en dan weer rustiek met een stuk a-capella.
Ook titelnummer Escape Of The Phoenix grooved een eind weg. Opvallend voor mij bij Evergrey zijn de boodschappen die de teksten herbergen. Ook in Escape Of The Phoenix is dat zo waarbij de Phoenix metafoor kan zijn voor je eigen leven waaruit je wilt breken. Een bewustwording van de structuur in je leven die voor sommigen als een dwangbuis aanvoelt. Henrik Danhage heeft al laten horen op het album wat een waardevolle speler hij is in de band, maar lijkt zichzelf hier te overtreffen. Hij wordt daarin gestimuleerd door het stevige drumwerk van Jonas Ekdahl die zich zeker niet onbetwist laat. Op een gegeven moment komt er een ontlading met een heimachine aan drumslagen en een zinderende gitaarsolo. De zangmelodie staat sterk als een rots in het muzikale decor. Het is intens en kent een krachtig einde.
Dat gitaargeluid is zeer bepalend en zet op de achtergrond een dikke groove neer bij Leaden Saints dat samen met Run het album afsluit. Run is een bijzondere compositie omdat het geheel wat luchtiger lijkt te klinken. Voor mij is Run ook de compositie waarin toetsenist Rikard Zander meer op de voorgrond treedt. Daarbij is Run de compositie die ergens tussen de meer krachtige composities en de rustige in beweegt. Want ook de passie en de emotie komen sterk aan bod op Escape Of The Phoenix. Over het algemeen onderhuids ontluikt het in bijvoorbeeld Stories. Een soort van powerballad waarin zang en piano de aanzet geven voor een intense muziekervaring. Het krijgt verderop een vervolg in In The Absence Of Sun. Ik ontkom er niet aan dat ik hier moet denken aan het project Silent Skies waarin Tom participeert. Dit is van het begin tot het einde kippenvel op je lijf. Evergrey werkt vanuit de emotiebasis naar krachtige taferelen om weer terug te keren naar de basis met het gitaarspel als brug. En die poel van gevoel ligt een dijk van een riff die zich opheft met heerlijke solo.
Wat dat betreft kan het niet op en is het Tom die in de powerballad You From You zich helemaal mag uitleven in een gitaarsolo die zeker niet gedomineerd wordt door snel vingerspel, maar door de gehele intentie en droefheid die You From You eigenlijk uitstraalt.
Wanneer ik terug kijk naar het album is het een album dat van begin tot eind Evergrey uitstraalt. Ook op Escape Of The Phoenix weet Evergrey het karakteristieke geluid neer te zetten in het uur dat deze auditieve genotssessie duurt. En daar is tenslotte The Beholder zeker debet aan. Muzikaal heerlijk en we mogen zeker niet vergeten dat het het spel van Rikard is dat in de basis een stuk vertrouwen uitstraalt. Meegezogen in de stroom komt er een punt waarin James LaBrie zijn bijdrage laat gelden. Een moment waarbij een siddering over de ruggengraat loopt. Evergrey heeft vaker gastbijdragen wanneer een compositie erom vraagt. Hier vonden ze unaniem dat het stemgeluid van James hier paste en ik voel me op afstand meteen een lid van de band, want het is werkelijk waar. Het moet een lotsbestemming zijn. De stemmen van James en Tom passen ook uitstekend in het plaatje.