Final Conflict – Rise Of The Artisan

Final Conflict behoort met onder andere Galahad en Landmarq tot de lichting van Britse neo-prog groepen die in de jaren tachtig en negentig evenals Pendragon en Pallas een antwoord wilden geven op IQ en Marillion. Het album Stand Up uit 1997 is wat mij betreft nog steeds het onovertroffen meesterwerk van de groep. Waar IQ en Marillion, maar ook Pendragon hun naam tot op de dag van vandaag gevestigd hebben, beleefde Final Conflict net als Galahad en Landmarq nooit die gedroomde status. Daarvoor lieten ze de fans te lang wachten op nieuw materiaal.
Zo bracht ook Final Conflict na de millenniumovergang nog sporadisch een album uit. Rise Of The Artisan is het achtste album en de opvolger van het in 2012 verschenen Return Of The Artisan. Het album vervolgt het verhaal van de zoektocht naar roem en artistieke erkenning in de dystopische wildernis van het tijdperk van social media. Waar social media de afgelopen acht jaar fors veranderd is, is het geluid van de band dat niet: dubbele zang en dubbele gitaren in combinatie met veel toetsenwerk, waaronder piano, prominent basspel en energieke drums. Wellicht is dat ongewijzigde geluid de makke van Final Conflict. En is men een beetje ingedut. Stilstand is immers achteruitgang. Maar herkenning kan natuurlijk ook in het voordeel werken.
Het album opent met het negen minuten klokkende Success. Je hoort een mix van gevarieerde zang, piano, Hammond, gitaar en diverse toetsen solo’s. Kortom, ik ging er eens goed voor zitten, want dit voelde als een soort van thuiskomen. We schakelen door naar Life #1. Een klassiek Final Conflict nummer. Het handelsmerk van dubbele vocalen en gitaar komen in dit energieke nummer ruimschoots aan bod. Stiekem denk ik terug aan het album Stand Up.
Het intro van A Clockwork Echo is er een die goed blijft hangen. De refreinen zijn over het algemeen pakkend en melodieus en laat de band ook van haar emotionele kant horen. Breed en vol toetsenwerk gaat over in een van de mooie gitaarsolo’s. Het dynamische Stop & Stare heeft een intro met prominent baswerk, toetsen en een fijne gitaarriff. De vocale melodieën, intermezzo’s met piano, stevig gitaarwerk en dito toetsen partijen maken dit tot een van de betere en voor Final Conflict kenmerkende nummers.
Bij Four Domains ontstond bij mij voor het eerst het gevoel dat alles al eens voorbij gekomen was. This Pulse bevestigd dat gevoel met de combinatie van piano en zang die uitmonden in de herkenbare gitaarriffs, ritmiek en vol klinkende symfonische bombast. Lights heeft die herkenbare Final Conflict dynamiek met veel gitaar, Moog-toetsenwerk en de dubbele vocalen. Voor het laatst klinken de harmonieuze gitaren en vlijmscherpe toetsen maken plaats voor de laatste vocale boodschap van dit verhaal.
Rise Of The Artisan is deel twee van een trilogie. En wat mij betreft een sterk vervolg op Return Of The Artisan. Punt van kritiek is dat gaandeweg mijn aandacht verslapte omdat nummers op elkaar gingen lijken. Plannen voor het vervolmaken van deze trilogie zijn mij niet bekend. Final Conflict kennende kan dat wel eens in 2028 worden….