Fluisteraars – Bloem

Bloem is niet de meest voor de hand liggende albumtitel in blackmetal. De kleurrijke hoes met een bijna helemaal blauwe hemel van Bloem is evenmin meteen herkenbaar voor het genre. Toch is het nieuwe album van Nederlands finest blackmetalband Fluisteraars vintage en volbloed black. Fluisteraars heeft zijn eigen sound. Mink Koops stuurt die soms naar het atmosferische van Wiegedood en soms daar nog voorbij.
De bloem wordt hier thematisch neergezet als symbool van het leven en van het verval van de maatschappij (na de bloei – die we dan achter de rug hebben – volgt het afsterven). De lyrics van Bob Mollema zijn in het Nederlands en toch niet zo eenvoudig te volgen. De band noemt Fluisteraars voor een reden. Afgaand op de promo zit het allemaal in de sfeer van herwerkte volksverhalen en legendes, wat dan weer helemaal in de blackmetalsfeer baadt.
Nasleep springt er wat uit tussen de andere tracks, met hysterisch gehuil en zijn psychedelica-meets-black-geluid. Het is overigens in lengte en compositie de meest epische track van het album, dat naar Fluisteraars-normen korte tracks bevat. Geen enkele haalt de tien minuten-norm die ze op eerdere albums wel vlot haalden. Eeuwige Ram (dus niet Eeuwige Roem) heeft een meer haunting gezang en een diepe melancholische toets. Vlek is eerder klassieke blackmetal, maar dan toch met dat herkenbare Fluisteraars-etiket. Maanruïne toont Fluisteraars van zijn meest creatieve kant, met een geluid dat opschuift naar de postmetal van pakweg Hemelbestormer, en met in de break en ook nog in de finale de niet voor de hand liggende inzet van koperblazers.
Nederland mag dan wel de bakermat zijn van de symfonische metal, ook in blackmetal kunnen wij een prima palmares voorleggen. Fluisteraars laten op Bloem horen dat er op de grenzen van het genre best nog wat rek zit en dat levert fraaie tracks op. De fans moeten nog even geduld hebben. Bloem komt pas eind februari uit.