Vijftig jaar geleden, in 1965, kwam het eerste album van, toen nog The Golden Ear-rings op de markt. Met Just Ear-rings wist de band meteen een groot aantal fans aan zich te binden. Nu, in 2015, en meer dan 30 albums verder, geeft de band een feestje in de Ziggodome.
Leden van het eerste uur, gitarist George Kooymans en bassist/toetsenist Rinus Gerritsen spelen samen met zanger Barry Hay (vanaf 1968 ex-Haigs) en drummer Cesar Zuiderwijk (vanaf 1970 ex-Livin’Blues) bijna drie uur non stop hits, album tracks en favorieten van fans. Met enige verbazing nam de band kennis van het feit dat de Ziggodome zo snel uitverkocht was, 17.000 liefhebbers die dit feestje met de Golden Earring mee wilden maken. De verwachtingen waren hooggespannen, zou het net zo’n spektakel worden als het Last Blast Of The Century concert in Leiden, voorafgaand aan hun sabbatical? Ook de geruchten over gasten bleven maar komen en gaan. Voor de hand liggende namen als Spike (bevriend met dochter Bella van Barry Hay), Robert Jan Stips, Bertus Borgers en Frank Carillo werden genoemd. Maar ook minder logische namen als Waylon, Anouk of zelfs Gerard Joling werden genoemd.
Het concert opent met twee oudjes, Back Home uit 1970 en Buddy Joe uit 1972. Overrompelend en strak rolt de band vanaf de eerste noten over het enthousiaste publiek. Nog niet alle plekken zijn gevuld, dus niet iedereen zal Barry zijn dwarsfluit hebben zien bespelen. De band speelt twee sets, de set voor de pauze bevat Just Like Vince Taylor (1973), In My House (1967) en Identical (2012). Dit laatste nummer wordt opgedragen aan Bella, Hay’s dochter. Tijdens dit nummer komt de eerste gastmuzikant het podium op, Bertus Borgers. Met zijn saxofoon geeft hij het nummer extra volume. De set gaat verder met Future (1982), Long Blond Animal (1980), Je Regrette (2015) en The Vanilla Queen (1973). Bij dit laatste nummer komt een vierkoppige kopersectie op om het nummer mee te spelen. Het laatste nummer voor de, korte, pauze is Twilight Zone (1982).
Tijdens de nummers worden op grote schermen achter het podium oude beelden vertoond uit televisie optredens en video clips. De sfeer is zeer goed en nergens is te zien dat de band zich extra moet inspannen. Het is een gave die de band door de jaren heen ontwikkeld heeft. Alles gaat nog steeds spontaan en enthousiast. Deze band kun je niet verwijten elk concert hetzelfde kunstje opnieuw uit te zien voeren.
Na de pauze is er een half uur durende akoestische set met Weekend Love (1979), Another 45 Miles (1969), Going To The Run (1991), Just A Little Bit Of Peace In My Heart (1968) en Johnny Make Believe (1994). De afsluiter van deze set is I Can’t Sleep Without You (1992) dat afkomstig is van het eerste unplugged album The Naked Truth. Barry vertelt nog even aan de aandachtig luisterende zaal dat er op dit album minimaal één nieuw nummer moest staan. Tsja, ‘en wij zijn liever lui’ vertelt Hay lachend, om dan te vervolgen dat het een grote verrassing was dat dit nummer zo’n grote hit werd.
Het concert is ondertussen anderhalf uur onderweg (pauze niet meegerekend) en het wordt tijd om de stekkers weer in te pluggen. Het ineens zo actuele Turn The World Around (1989) is het eerste nummer in dit deel, gevolgd door The Devil Made Me Do It (1982), When The Lady Smiles (1984) en Heartbeat (1979). De volgende, en tevens laatste gast van vanavond doet zijn intrede bij dit laatste nummer. Het is Frank Carillo, die ook reeds meespeelde op het album Millbrook USA. De set wordt vervolgd met Bombay (1976) en Ce Soir (1975). Het laatste nummer van het concert is het grootste succes van de band, wereldwijd. Het nummer zorgde voor een doorbraak en meer dan honderden coverversies. Radar Love (1973) begint met een bassolo van Rinus Gerritsen. De bas gromt, kreunt en steunt. Gerritsen kent geen genade en tergt het instrument tot het uiterste, een weergaloze solo teistert het publiek. Na de solo kan het nummer echt beginnen, en zingt de Ziggodome volmondig mee. Halverwege is er nog even tijd voor een solo van Cesar Zuiderwijk. Vol overgave stort hij zich in de hoogste versnelling op zijn drums. Vermoeid maar voldaan neemt hij het, terechte, applaus in ontvangst. Met dit nummer komt er een einde aan het reguliere concert.
Het is echter nog niet gedaan, als de band iets doet, doet ze het goed. De toegift bestaat uit That’s Why I Believe In Her (2015), She Flies On Strange Wings (1971) en Holy Holy Life (1971). Moegestreden neemt de band een oorverdovend applaus tot zich. De klus is geklaard, en zonder al die muzikale gasten waarover gespeculeerd werd vooraf. Nee, de Golden Earring kan dit kunstje nog heel goed zelf doen, en heeft daar eigenlijk helemaal geen hulp bij nodig. Minimale ondersteuning is ruim voldoende. De setlist van deze avond was geweldig voor de gemiddelde concertbezoeker, de hardcore fan had misschien nog andere wensen. Maar met zo veel verschillende titels is het lastig om het iedereen naar zijn of haar zin te maken. Het feestje dat aangekondigd was, is geslaagd. En voor diegene die dit gemist heeft, rest er maar één ding: wachten tot in 2016 de concertregistratie op DVD uitkomt.
Fotografie Ina Nieboer
Golden Earring – Ziggodome (Amsterdam) 12-12-2015
720
vorig bericht