Hope – Hope

Hope is een vierkoppige band uit Neukölln (een district in Berlijn). Haar muziek varieert van indie, postrock tot ambient en elektronisch. De band werd in 2009 In Würzburg door vier jazz studenten opgericht als Mamsell Zazou.
Hope klinkt als dreigende elektronische dark-pop met post-rock muren. Verwijzingen naar new wave van de jaren zeventig en tachtig, zoals bijvoorbeeld Siouxsie And The Banshees. Maar we ontwaren ook schimmen van elektropop van landgenoten Propaganda. Hope bevindt zich in een zwarte fase van hun bestaan. Zwart, getekend door het verleden waarin men speelde voor lege zalen. En geen erkenning kreeg voor hun (te?) kunstzinnige muziek. Het liet wonden na, littekens tot op het bot. Vertaald in acht nummers die veel wonden weer openleggen.
Het beklemmende en tergende Cell maakt duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben. Het nummer is er een in de beste post rock tradities. Een trage opbouw cumuleert naar een climax met vervormd en koud klinkend gitaarspel.
Een van de hoogtepunten op het album is Raw. Het nummer is rauw. Gruwelijk rauw. Zowel qua muziek als tekst. We horen Christine Borsch-Supan zingen: “Ik zette mijn tanden in je schouder. Plantte mijn knie in je dijen. En mijn vuist in je ogen. Was dit de laatste keer dat we elkaar aanraakten?”. Hope zingt niet over rozengeur en maneschijn. Maar over liefdesverdriet als azijn in een wond. De bijbehorende video werd in een nacht tijd opgenomen, nadat de band opgesloten zat en het nummer gedurende zeven uur achtereen speelde.
Het aansluitende Skin laat aanvankelijk spaarzame hoopvolle kanten van de band aan de oppervlakte komen. Galmend gitaarspel spookt rond tussen je oren. Maar vergis je niet. Het nummer eindigt alsof de huid van je botten wordt geschraapt. Het is luguber en laat je achter in een desolate stemming.
Een ander hoogtepunt is Glass. Opzwepende drums en ongepolijst gitaarspel. Weerbarstig en woest. Het is punk rock anno 2017. De messen worden wederom geslepen in het dreigende Drop Your Knives met staccato drumpatronen en een hoopvol zingende Christine Borsch-Supan. Mijn hemel, wat zingt zij prachtig. De schoonheid van haar stem komt volledig tot wasdom in het kleine en eenvoudige Moth And Birds.
Hope is een angstaanjagend mooie trip van 40 minuten. Zwart klonk nog nooit zo mooi. Er is hoop!