2024 heeft ons een extra dag geschonken en hoe zou je deze beter in kunnen vullen dan een concert bezoeken? Na een ongelukkige vertraging onderweg naar Arnhem komen we net op tijd aan voor Ashen om de avond af te trappen.
Ashen is een betrekkelijk nieuwe (2020) Franse band die op hun eerste tour is. De heren brengen een metalcore/post-hardcore setlist naar Arnhem met één doel en dat is de avond hard beginnen. Het headbangen op het podium wisselt zich af met excentrieke dansjes met name door de zanger en gitarist. De zaal is half gevuld, maar in de Willemeen geeft het wel al snel een goede sfeer. Dit wordt optimaal benut door de band die de zaal al aardig mee krijgt. Met de aankondiging dat iedereen in de zaal het een na laatste nummer kent klinken de eerste noten van Smells Like Teen Spirit door de boxen. De Nirvana cover heeft een uniek eigen jasje gekregen door de heren in Ashen maar blijft nog altijd ontzettend herkenbaar. Iedereen die het nummer ooit meegeschreeuwd heeft, weet dat het niet makkelijk is om alle noten te halen maar Ashen weet het nummer en Kurt Cobain eer aan te doen. Na het laatste nummer, Outlier, verlaat de band snel het podium voor een vlugge change-over.
Na een korte onderbreking is het aan de Duitse heren van Elwood Stray. Zodra de band begint te spelen snap je meteen wat ze op deze avond in Arnhem te zoeken hebben. Je kan direct horen dat het om een Duitse metalcore band gaat. Waarom? Dat is lastig uit te leggen maar Duitse core bands hebben een bepaalde agressie die weinig andere bands weten te evenaren. De zanger geeft aan dat het dag 22 van de 23 is en dat de laatste dag in Duitsland zal zijn. Om die reden geeft hij aan dat wij, als Nederland, de laatste kans hebben om een uitdaging te zijn voor het Duitse thuispubliek van de band. Met veel opzwepende woorden wordt het nummer Trespass ingezet. De zanger vraagt om crowd surfers, stage divers en een moshpit maar deze blijven allemaal nog uit. Het publiek moet nog iets verder opgewarmd worden lijkt want tijdens No Cure (wat erna gespeeld wordt) komt de pit en zelfs een Wall of Death wel los. Tijdens het laatste nummer, Uncertain Me, is er zelfs iemand die een gokje waagt en een stukje de zaal door weet te crowd surfen. Elwood Stray speelt een strakke set die menig liefhebber in de zaal zal bekoren. Snel maken ze plaats voor de derde band van de avond: The Word Alive.
Helemaal overgevlogen vanuit Phoenix, Arizona (VS) doen de heren van The Word Alive nogmaals een poging om voet aan de grond te krijgen in Europa. In de VS is deze band inmiddels uitgegroeid tot een waar begrip, maar dat in Europa de fanbase nog wat kleiner is, is een feit. Dit wil niet zeggen dat er geen fans aanwezig zijn. Deze laten zich dan ook graag horen als de band het podium opkomt. Je merkt aan alles dat de band gewend is voor een publiek te staan en dat ze inmiddels al 16 jaar aan de weg timmeren. Er worden veel nieuwere nummers gespeeld maar ook de oudere nummers krijgen een plekje op de setlist. De microfoon wordt vaak richting het publiek gehouden en de taak wordt goed overgenomen door de inmiddels goed gevulde zaal. Eenmalig wordt zelfs de microfoon recht voor de mond van onze eigen fotograaf gehouden die de tekst van binnen en van buiten kent. Tijdens Misery vraagt de zanger iedereen naar de grond te zakken om vervolgens weer op te springen zodra het nummer echt op gang komt. Dat het publiek inmiddels goed opgewarmd is blijkt wel als de zoveelste moshpit in gang gezet wordt tijdens New Reality. Dit is ook de cue voor de zanger om het publiek eens op gelijke hoogte met een bezoek te eren. Het nummer erna, 2012, is op plaat een feature. Hoewel features live lastig uit te voeren zijn scheelt het dat The Word Alive met andere getalenteerde bands op tour is. Voor dit nummer komt dan ook Maik van Elwood Stray (vocals) terug het podium op. Het laatste nummer, One of US, kent dezelfde uitdaging en hiervoor mag Clem (Ashen) de rol op zich nemen die op plaat door Noah (Bad Omens) vertolkt wordt.
Helaas is het al tijd voor de laatste band van de avond; Novelists. Dit is overigens wel de reden voor veel mensen om doordeweeks naar Arnhem af te reizen. Het gejuich is overdonderend zodra de band het podium betreedt. Snel valt op dat de line-up anders is ten opzichte van veel van de recordings. Camille Contreras maakt sinds eind 2023 het kwintet compleet. Met deze stap is Novelists van zanger naar zangeres overgestapt, maar dit pakt ontzettend goed uit. Haar stem komt perfect tot uiting in de muziek die wat rustiger en progressiever is dan de drie bands ervoor. Op de minder rustige stukken maakt de zaal goed gebruik van de ruimte die gegeven is omdat het concert niet uitverkocht is. De zaal is ontzettend goed gevuld en de lege ruimtes worden opgevuld met enthousiast geheadbang en de verplichte moshpits. Tijdens een wall of death waagt iemand een salto te maken in de ontstane ruimte wat luid gejuich ontlokt bij het publiek. De Franse band brengt een afwisselende set ten gehore wat voor een goede response zorgt. Zoals eerder gezegd is eind 2023 de taak van vocalist overgedragen. Dit heeft vaak een weerslag op de eerdere nummers die een band uitgebracht heeft. Bij Novelists is hier niets van te merken. Het is ook niet af te lezen dat Camille pas recent tot de band toegetreden is want het vijftal staat op het podium alsof ze al jaren niets anders gedaan hebben. Opvallend aan de setlist is dat het meest beluisterde nummer, Scars, niet gespeeld wordt. Echter worden andere bekende nummers zoals Terrorist, Lost Cause en Smoke Signals (alle drie van het album Déjà Vu (2022)) passeren wel. Aan alles is te merken dat de zaal ontzettend geniet van de set en na het spelen van de nieuwe single Mourning the Dawn waarmee Camille geïntroduceerd werd is het helaas klaar voor deze avond.
Al met al zijn het vier bands die aan het einde van een tour nog alles eruit weten te halen zonder aan kwaliteit in te leveren. Ze passen qua muziek goed bij elkaar maar hebben genoeg afwisseling om het interessant te houden. Al met al een geweldige show in een goed gevuld en ontzettend sfeervol Willemeen in Arnhem.
Foto’s door: Evy Wisse
