Zeventigerjaren blues en hardrock met een scheut acid psych waardoor ook stoner liefhebbers dit mogelijkerwijs heel erg zullen kunnen waarderen; de muzikale passie spat er van alle kanten vanaf! Het kan swingen, heftig dreinen of knallen, maar ook dromerig kabbelen, en het mooiste is, dat het in alle gevallen de luisteraar helemaal kan meesleuren in de gekozen stemming.
Zelf moest ik de eerste keer denken aan de Rockpalast opnames van de vijftigste verjaardag van Jack Bruce; zo’n freewheelende, doorleefde blues ritmesectie van Bruce en Baker, maar dan met venijnige, meer gruizige, uit-de-tenen expressieve gitaar van Gary Moore. Deze “vergelijking” is dan met de zang buiten beschouwing gelaten, en ook wellicht wel een heel persoonlijke ervaring. Wanneer iemand dit vergelijkt met een mix van Jimi Hendrix en The Doors met lichte, meer recente stoner neigingen, dan kan ik dat ook heel goed begrijpen. De rauwe stem kan namelijk ook meer dan eens aan Jim Morrison doen denken.
Opener Machine With A Soul bouwt spanningsvol op; direct weet de wah-gitaar kippenvel te veroorzaken, waarna de ronddraaiende vroeg seventies acidrock drive je meeneemt in zijn maalstroom. Bij het eerste nummer weet ik al weer dat dit een heel mooie en intense muzikale reis gaat worden. Railroad pakt me helemaal in met de heerlijke drive en pakkende hooks, maar vooral die terug schakeling vanaf het 3 minuten punt en de details in hoe de snaren aangeslagen worden en hoe er als band in zijn geheel daarna weer wordt opgebouwd; alles precies goed! Bij het iets rustiger Rosies Town zijn de invloeden van The Doors wel heel duidelijk en bij Heavy Blues dekt de titel de lading volledig; geweldig al die eerste paar minuten, en dan komt er ook nog eens een versnelling, die dit live denk ik tot een waar spektakel kunnen maken. The Myth Of Love is een rustpauze met fraai gitaarwerk en White Paper heeft weliswaar een (valse) rustige start, maar rockt daarna als een malle.
The Witch lijkt in eerste instantie ietwat saai (voor hun doen) met zijn steady dreinende lijn, maar die drive is toch ook wel meeslepend en de solo is weer om door een ringetje te halen. Live lijkt dit me wel een stuk intenser, met de rauwe gedreven ritmesectie en waarschijnlijk niet zo “ondergesneeuwd” in het orgeltapijtje. Tot slot wordt er met een heerlijke stoner groove afgesloten met Truth & Lies; een verwachtingsvolle opbouw, maar dan gaat het gevaarte wanneer het net op dreef is, eerst heel smaakvol even een paar tandjes terug en de “honger” wordt nog groter. Met een slepende drive en intense invullingen van de muzikanten gaat het daarna weer richting de ontknoping; een waar meesterwerkje!
Hopelijk zal Ripple Music ook hun eerdere debuut elpee en EP opnieuw uitbrengen; dat eerdere werk is namelijk ook heel erg goed en ik zal vast niet de enige zijn die heel hard op zoek is naar deze platen. Hun vorige plaat Heavy Road is hier helemaal grijs gedraaid en in 2022 hoog in mijn jaarlijst geëindigd. Dit zal ongetwijfeld met Rumble & Roar ook precies zo gaan; dit is weer enorm smullen! Als ze ook nog een keertje in de buurt komen optreden, dan zou dat helemaal geweldig zijn; deze band wil ik graag een keer live zien en beleven!