Slayer – Repentless

Het is onrustig geweest in het Slayerkamp sinds het tiende studioalbum World Painted Blood uitkwam in 2009. De perikelen rond drummer Dave Lombardo en de afwezigheid en het overlijden van oprichter/componist/gitarist Jeff Hanneman hielden de gemoederen flink bezig en, misschien mede daardoor, bleef een vervolg op World Painted Blood uit. De band besloot daarnaast het vertrouwde label American Recordings te verlaten om zich bij Nuclear Blast te voegen. Ondertussen kwam het nieuws dat Slayer wel werkte aan een nieuw album. Een album waarop producer Rick Rubin niet aan de knoppen zat, maar waar gekozen werd voor Terry Date. Een veelzijdige man die onder meer werkte aan klassiekers van bijvoorbeeld Soundgarden (Badmotorfinger) en Pantera (Far Beyond Driven).
Kerry King en Tom Araya zijn verantwoordelijk voor het schrijven van de twaalf nummers. Nummers die geweldig worden uitgevoerd door de ‘bekende’ nieuwe leden in de line-up: drummer Paul Bostaph en gitarist Gary Holt. Toch ben ik heel positief gespannen wanneer ik het album start. Is het Slayer gelukt om de kwaliteit zonder de hand van Jeff Hanneman te waarborgen op Repentless? Het antwoord kan meteen gegeven worden nadat Delusions Of Saviour is overgegaan in het titelnummer. Een nummer dat laat horen waarom Slayer zich nummer één mag noemen in het Bay Area-thrash genre en binnen The Big Four dé thrashband is bij uitstek. Repentless is snel, agressief en laat een band horen die gretig is en niets liever doet dan muziek maken. Kerry King en Gary Holt wisselen elkaar in de gitaarsolo´s af en samen met de zang van Tom en de gedreven drumritmes van Paul is dit een geoliede machine die geen slijtage vertoont. De agressieve stijl wordt voortgezet in Take Control, Implode, Atrocity Vendor en You Against You. Nummers waar flink gehakt wordt met het bekende bijltje en Kerry King je trommelvliezen weet te masseren met zijn snelle solo´s. Misschien minder snel, maar heel thrashy zijn Vices en Cast The First Stone. Daar tussendoor weten de heren het album interessant te houden door het wat meer zwaarmoedige Piano Wire en slotnummer Pride In Prejudice. Het meest opvallende nummer op Repentless is When The Stillness Come. Het nummer begint met een uiterst rustig intro waarbij de gitaarmelodie en opbouw van spanning wat weg heeft van het nummer Rescue Me van Yesterday And Today. Tevens een nummer waarop Tom, binnen het trage tempo, zich meer doet gelden als zanger in een stijl die minder vaak naar voren komt in de overige composities. Het keurmerk “Slayer” mag echter met recht op het nummer geplakt worden. En niet alleen op dit nummer, maar op het hele album. Slayer doet ook op Repentless waar het goed in is en dat is het spelen van uitstekende herkenbare thrashmetal zoals alleen Slayer dat kan. Ieder album en optreden van de band weet menig criticus Slayer te plaatsen in de hoek van voorspelbaar en niet inspirerend. Zelf ervaar ik dat anders en is Repentless een kei van een album waar deze ervaren muzikanten nog een voorbeeld zijn voor menig jonge hond.
[youtube id=”yjb0j9l1sz4″ align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=yjb0j9l1sz4″ grow=”yes”]