In een zeer goed gevulde kleine zaal van Doornroosje laat het Nederlandse Sowulo zien en horen dat zij hun eigen ritueel kunnen brengen. Het is even wennen aan de stem van Faber Horbach. Hij zingt over het algemeen net wat hoger dan de gemiddelde zanger bij vergelijkbare pagan folkbands. Niet dat het problematisch is, want hij zingt prima en afwisselend. In de basis klinkt Sowulo hetzelfde als de bekendere acts Wardruna en Heilung. Denk aan de samenzang tussen Faber en zangeres Micky, het veelvuldig gebruik van percussie en uit de oudheid bekende instrumenten. Toch weet de band dit aan te vullen met eigen invloeden. Zo heeft de band ook harp, viool en cello in de gelederen. Nu blijkt het live lastig om die drie instrumenten constant goed in de mix te houden. Het furieuze en opzwepende drumwerk heeft namelijk regelmatig de overhand. Bij de zeldzaam rustigere momenten is het echter duidelijk hoorbaar dat Sowulo niet altijd de standaard Noord Europese pagan folk weg bewandelt. Zo gebruikt Innra Eacer bijvoorbeeld mooi beide invloeden. Door deze aanpak besteedt Sowulo veel aandacht aan de opbouw van hun nummers. Nummers kennen vaak een kop en staart. Daardoor kent het de nodige afwisseling. Wat mij betreft altijd een groot pluspunt. Toch scoren vanavond juist de meer dynamische nummers goed. Eaxlgestealla, Stearcost Elra, Seolfren Sicol, Swinhaelethas, Wulfwiga en Full Mõna zijn daar voorbeelden van. Het publiek is enthousiast. Men probeert, daar waar het kan in de beperkte ruimte, mee te bewegen op de aanstekelijke muziek. Echt enthousiast wordt het pas als Faber vraagt of Nijmegen zich wil laten horen. Vanaf dat moment is het hek van de dam. Dat had hij misschien eerder moeten vragen. Voor die oproep lijkt het publiek gebiologeerd meegevoerd te worden. Daardoor lijkt er vergeten te worden om hard te juichen na een nummer (hard klappen lukt overigens wel). Gehypnotiseerd worden past natuurlijk uitstekend bij een pagan ritueel. Geslaagd ritueel dus.
Hulde voor het publiek. Vanavond blijft de Dutch Disease (praten tijdens concerten) achterwege. Zelfs bij het optreden van Elektro Shaman blijft het rustig. Soms een klein beetje geroezemoes maar voor het overig is de eigenzinnige mix van elektro en traditionele folk goed te horen. De Elektro Shaman is opvallend gekleed en dat is eigenlijk het enige showelement dat er is. Af en toe bespeelt hij een instrument en zingt hij. Verder bouwt hij zijn set op met elektronica. Het is erg rustig opgebouwde muziek die meer trance georiënteerd is dan dat deze opzweept om te dansen en bewegen. Het had de sfeer geholpen als er videobeelden gebruikt zouden worden tijdens het optreden (zoals ik het ken bij dark ambient acts). Nu kijk je naar iemand achter zijn elektronica die af en toe wat leuks doet met een instrument maar verder dan dat komt het eigenlijk niet. Hoe goed (en traag) opgebouwd de muziek ook is.
