De Belgische band Psychonaut groeide de laatste jaren uit tot een vaste waarde in de Europese post-metal en progressieve scene. Met hun nieuwe album World Maker, verschenen bij Pelagic Records, slaat de band een meer persoonlijke en intieme toon aan. Rockportaal sprak met zanger/gitarist Stefan De Graef over de inspiratie achter de plaat, het vaderschap, verlies, kwetsbaarheid en de balans tussen zijn twee bands.
Gefeliciteerd met jullie nieuwe album World Maker! Kun je iets vertellen over de thema’s van de plaat?
Dankjewel! Het album draait in de eerste plaats om vader worden. Ik ben in januari vorig jaar papa geworden, en onze bassist Thomas heeft twee dochters. Toen dat nieuws kwam, wist ik dat ik daarover wilde schrijven. Ik kon me moeilijk iets voorstellen dat méér impact zou hebben op mijn leven. Onze platen weerspiegelen altijd waar we op dat moment in ons leven staan, en dit keer was dat heel persoonlijk.
De muziek sluit daar ook bij aan: minder boos, meer dynamisch, meer psychedelisch. Ik denk dat je dat ook hoort. Waar eerdere platen zwaarder en abstracter waren, met een meer filosofische invalshoek, voelt World Maker intiemer en directer.”
Dat klinkt ook kwetsbaarder. Was dat een bewuste keuze?
Absoluut. Het voelde als een risico om zachter en persoonlijker te zijn. Vooral bij nummers als de titeltrack en Stargazer hoor je clean vocals en heel letterlijke teksten. Dat is een stuk blootgeven van jezelf. Maar we deden wat juist voelde. Muziek moet authentiek zijn, anders werkt het niet.
En eerlijk: ik voelde me na het schrijven van deze plaat gelukkiger dan bij de vorige. Het vorige album ging veel over de problemen van de wereld en de donkere kanten van de mensheid – dat was onze corona-plaat. Zwaar om te maken. Dit keer kwamen de woorden en emoties veel sneller en natuurlijker.
Hoe verloopt bij jullie het schrijfproces? Begin je met teksten of muziek?
Altijd vanuit de instrumentale muziek. Vroeger schreef ik complete nummers instrumentaal en voegde ik pas daarna zang en teksten toe. Dit keer ging het meer door elkaar: zodra ik een idee had, voegde ik meteen vocals toe om vanaf het begin het totaalplaatje mee te nemen.
Dat werkt beter, want dan hou je vanaf de eerste minuut rekening met zanglijnen en emoties. Soms pieker je eindeloos over een gitaarpartij, terwijl de vocal uiteindelijk de aandacht opeist. Nu groeide muziek en tekst veel meer samen.
Jij en mede-bandlid Thomas Michiels hebben ook samen een zware periode doorgemaakt: jullie verloren allebei jullie vaders. Hoe heeft dat jullie beïnvloed?
Dat heeft ons absoluut dichter bij elkaar gebracht. We verloren onze vaders binnen drie maanden tijd, allebei aan kanker. Dat soort gedeelde pijn verbindt. We konden er ook echt over praten, en dat heeft ons goed gedaan.
In mijn geval was het een bijzonder afscheid. Mijn vader kreeg te horen dat de kanker uitgezaaid was, en hij kon zelf beslissen hoe en wanneer hij wilde gaan. Daardoor hadden we tijd om alles te zeggen en brieven te schrijven. Hoe pijnlijk het ook was, ik ben dankbaar dat het op die manier kon. Het is iets wat ik meeneem, zowel in mijn leven als in mijn muziek.
Als je zo’n groot verlies en tegelijk de geboorte van je kind meemaakt, verandert dat hoe je naar de wereld kijkt?
Ja, absoluut. Beide gebeurtenissen hebben me veranderd, maar de geboorte van mijn kind het meest. Het besef dat je honderd procent verantwoordelijk bent voor een ander mens – dat is mindblowing. Alles wat je doet, wat je zegt, heeft impact.
Dat motiveert me enorm om gezonder te leven, zachter te zijn en minder stress op te zoeken. Het vaderschap dwingt je om prioriteiten te herzien. Muziek blijft belangrijk, maar mijn eerste prioriteit is nu mijn gezin.
Hoe combineer je dat vaderschap met een bandleven vol tours en studio-opnames?
Het is een uitdaging, maar mijn vrouw wist vanaf het begin dat dit mijn leven is. Ze heeft me leren kennen als muzikant. Ze is supersteunend, ook een grote fan van de band. Dankzij haar kan ik dit doen. Het komt neer op balans en communicatie.
Ik probeer altijd eerlijk af te wegen hoeveel mogelijk is, want mijn gezin staat voorop. Maar tot nu toe lukt het, en daar ben ik heel dankbaar voor.
Naast Psychonaut speel je ook bij Hippotraktor. Hoe is dat te combineren?
Iedereen in beide bands – ook de managers, het label en de boeker – weet dat ik beide projecten wil doen. Ze houden daar rekening mee. Zo blijft het haalbaar.
Ik was altijd al fan van Hippotraktor toen ze nog instrumentaal waren. Op café kwam ik met Chiaran (gitarist) in gesprek over de band. Ze zaten vast, en ik stelde voor om iets met vocals te proberen. Dat klikte meteen. Toen Pelagic Records interesse toonde, wisten we dat dit serieus kon worden. Het voelt fantastisch om beide bands te hebben, die gelijkenissen en verschillen hebben.”
Hoe heb je eigenlijk ontdekt dat je naast gitarist ook zanger kon zijn?
Uit verveling, eigenlijk, haha. In een vorige band hadden we een zanger die steeds minder vaak naar repetities kwam. Op een dag begonnen Thomas en ik gewoon in de microfoons te brullen. Tot onze verbazing werkte dat – ik ontdekte dat screams me lagen, en Thomas heeft zo’n rauwe, grungy stem.
Uiteindelijk besloten we als trio verder te gaan, met dubbele vocals als handelsmerk. Dat geeft veel energie en houdt de muziek spannend.