Er zijn bepaalde bands die met iedere release hun fanbase vergroten en daar is dit Australische Amity Affliction schoolvoorbeeld van. De band is een graag geziene gast op festivals en met dat gegeven staan ze dan ook op Graspop en Jera On Air dit jaar. Het laatste wapenfeit is de EP Somewhere Beyond The Blue en die is ondertussen alweer anderhalf jaar oud, terwijl hun laatste Full-Length, Everyone Loves You Once You Leave Them, alweer uit 2020 dateert. Tijd voor een nieuw album dachten Ahren Stringer en kornuiten. Waar ze vanaf Chasing Ghosts, ieder albumeen toegankelijker geluid lieten horen, hebben ze na Misery de harde weg teruggevonden. Zo ook op deze plaat.
De melodische riffs van voorheen zijn steeds meer vervangen door keys en synths. Daardoor is er meer ruimte ontstaan voor een hard fundament met drums en gitaren. Uiteraard is de Metalcore van de heren op veel vlakken hetzelfde gebleven. Zo houden we de clean zang van Ahren in combinatie met de harsh vocalen van Joel, zijn de teksten nog steeds heel persoonlijk en heeft ieder refrein een catchy feel met een hoog meezing-gehalte. Emotie genoeg, zo is op Fade Away de pijn goed te horen in de screams. The Amity Affliction nodigt op dit album een leger aan gasten uit. Zo horen we op Death And The Setting Sun, brulboei Andrew Neufeld van de Hardcore formatie, Comeback Kid. Zijn zang, samen met de geweldige keys en de perfecte dynamiek tussen hard en zacht, maakt het dat dit nummer mijn favoriet is.
Inhouden is een woord dat The Amity Affliction op dit album niet kent. Zo is opvolger I See Dead People, gewoonweg klinische Deathcore, waarin Ahren zelfs een deel van de grunts voor zijn rekening neemt. Hier een non-metal bijdrage van (inmiddels overleden) Hip-Hop artiest Louie Knuxx. Deathcore heeft nog nooit zo catchy geklonken en daarmee weet deze band zich toch weer te overtreffen. Deze zou ik aankomende zomer graag op de setlist willen zien prijken. Hetzelfde geldt voor God Voice, met die heerlijke intro riff, de typische passages met vrouwenzang en dat uiterst aanstekelijke refreintje. Toch weten ze het zo in te pakken, dat het gehele nummer hard is. De band excelleert op dit album met een perfecte balan. Afsluiter en titletrack Not Without My Ghosts, laat dan weer de andere kant van het spectrum zien en daarmee bewijzen ze ook, dat ze ingetogen wat moois kunnen laten horen. De fluisterende, emotionele track, heeft een rol weggelegd voor popartiest Phem. Met dit softe betoog brengen ze het album tot een mooi einde.
Op dit album laten ze horen, nog lang niet klaar te zijn. Kwalitatieve riffs, mooie keys en geweldige zang van meerdere artiesten, maken dit album ijzersterk. Ik durf zelfs te zeggen dat dit hun beste release is, sinds Chasing Ghosts, 11 jaar geleden. Nog nooit waren ze zo goed in balans. Hardheid tot in perfectie uitgewerkt, zonder de zachte en catchy kant te verliezen. Persoonlijk hoop ik dat de setlist dit jaar boordevol nieuwe nummers zit. Dit is momenteel mijn Album Of The Year en ik zou niet weten welke band dat overtreffen kan. Voor fans van Metalcore is dit een must listen, want deze band stelt niet teleur en weet zich keer op keer weet te bewijzen.