The Bills – Til The Blues Have Gone

De Noorse fjorden hebben blijkbaar een magische aantrekkingskracht op Amerikaanse rootsknakkers. Seasick Steve woonde er ooit, Ledfoot woont er al een paar jaar en ook The Bills wonen er.
The Bills zijn bassist Bill Troiani en gitarist/fiddlespeler Bill Booth, die afzonderlijk naar Noorwegen kwamen en elkaar daar vonden. Ze spelen al sinds 2012 samen, maar dit is hun debuut als The Bills. Beide heren zingen ook, soms alleen, soms gedeelde leadzang, soms gedubbelde zang, en op de drums worden ze bijgestaan door de Noor Alexander Pettersen. Til The Blues Have Gone is het resultaat. Twaalf korte eigen songs – er komt er maar eentje net boven de vier minuten uit – en een cover van Grinnin’ In Your Face van Son House.
Die korte songs geven al aan dat er geen sprake is van uitgebreide solo’s, en dat en de fiddle betekenen ook bijna per definitie dat het geen bluesrock is. En dat klopt. De blues uit de titel is niet ‘gone’, maar het is wel een vorm van blues die tegen folk en country aan hangt. Vaak zit er een randje swing in, vooral door de ‘walking bass’ van Bill Troiani. De songs hebben een kop en een staart en refreinen die makkelijk blijven hangen, ook daar merk je de ervaring.
Ik ben zelf meer van de bluesrock, maar iets folkier kan soms ook heel prettig zijn. Na verschillende luisterbeurten moet ik helaas constateren dat dat gevoel hier alsmaar niet wil komen. Het is me allemaal wat te steriel en clean. De heren zijn zoals gezegd ervaren muzikanten en dat hoor je echt wel, maar het wil alsmaar niet gaan schuren. Nergens vliegt het eens lekker uit de bocht, de zang blijft netjes en helder, het gitaargeluid is braaf en ingehouden, de drums doen vaker van tikke-pof dan van pets-pets-pets. Misschien denk je bij deze beschrijving “niks mis mee”. Dan zou ik zeker eens gaan luisteren, want het klopt wel degelijk allemaal. Bij mij blijft het gevoel hangen dat verschillende songs gebaat zouden zijn bij meer volume, meer grommende gitaren of een fijne slidegitaar, kortom meer pit en rauwe randjes.
Voor de liefhebber, zullen we maar zeggen. Ik ben er duidelijk niet een van. Voor mij is dit blues zoals dixieland jazz is.

The Bills website