The Monolith Deathcult – V2 Vergelding Dawn Of The Planet Of The Ashes

Zelf noemen ze het avantgarde-death, maar prog-death of death-jazz had ook gekund. Die ‘ze’, dat zijn de landgenoten van The Monolith Deathcult. De band is vaak genoeg te zien in eigen land, maar is desondanks nog steeds vooral een snoepje voor de kenners.
 
The Monolith Deathcult begon in 2017 aan een drieluik van albums. V1 Versus kwam in 2017 uit bij Hammerheart Records en eind vorig jaar was er dan V2 Vergelding bij Human Detonator Records, met als subtitel Dawn Of The Planet Of The Ashes. Dit of volgend jaar volgt dan logischerwijze V3.
 
De spoeling wordt wel een beetje dun op V2. Acht nummers waarbij twee live-versies van oud werk en een intro. Fist Of Stalin is dan ook nog een herwerking van de ‘oude’ Monolith Deatcult-track Army Of The Dispised. Zelf herken ik het nummer er niet meteen in, maar ik sluit het ook niet uit. Toch al zeker de muziek (met vette stukjes Rammstein!) van deze Fist Of Stalin is nieuw en zo komen we op 4,5 nieuwe tracks waarbij ze dan misschien beter voor een EP gekozen hadden.
 
Het echt-nieuwe (4,5) songmateriaal is wel sterk. De formule van Versus wordt aangehouden: progressieve, barokke deathmetal met synths en samples. Veel synths en samples. Het is in de productie, in het toevoegen van allerlei geluidjes en laagjes dat dit album de stempel ‘barok’ krijgt. Er komt zowel een hap kerkkoor als een stukje rap in. De drumritmes duwen de tracks naar de experimentele jazz, terwijl de agressieve gitaren en de brutale grunts alles binnen de lijntjes van de death houden. Dergelijke alle kanten op stuiterende metal hoorden we ook reeds bij Fabulae Dramatis en Fantômas, maar nooit zo vet.
 
Eenmaal ze op dreef zijn, is Monolith Deathcult niet te stuiten. In hun eigen kleine niche van avantgarde-death zijn ze top. De beste tracks op deze V2 zijn Come Forth Lazarus en Rise Of The Dhul-Fakar.