Op een zonnige dag in Eindhoven, vlak voor zijn show als voorprogramma van British Lion, sprak ik met Tony Moore. De zanger, toetsenist en gitarist heeft een indrukwekkende muzikale loopbaan – van zijn korte tijd bij Iron Maiden tot het leiden van eigen muziekclubs en het spelen van zijn persoonlijke voorstelling Awake.
Je bent nu op tour. Kun je daar iets over vertellen?
“Op dit moment ligt mijn focus volledig op mijn one-man show Awake, gebaseerd op het gelijknamige album. In 2021 kon ik in het Verenigd Koninkrijk voorzichtig beginnen met shows, één keer per maand in The Bedford in Balham. Dat gaf me de kans om het concept te verfijnen, zelfs tot in de timing van kostuumwissels en loopjes over het podium. Daarna kwam Steve Harris – een oude vriend uit mijn Iron Maiden-tijd – met de vraag of ik wilde openen voor British Lion. Dat werd een UK-tour, later gevolgd door Australië, Japan, Noord- en Zuid-Amerika. Nu zijn we in Europa.”
Je show is erg visueel. Ben je niet bang dat er iets misgaat met de techniek?
“Ik heb al veel dingen fout zien gaan, maar ik maak me er niet druk om. Soms merkt het publiek het niet, en als dat wel zo is, verwerk ik het gewoon in de show. Mijn optreden is heel persoonlijk en kwetsbaar, over mijn muzikale reis, mijn moeder met dementie, en de gekte van 2020. Die eerlijkheid spreekt mensen aan. Laatst nog stopte mijn laptop halverwege een nummer omdat het stopcontact niet aan stond. We maakten er samen met het publiek gewoon een moment van.”
Je hebt ook een lange carrière als promotor en clubmanager in Londen. Hoe is dat ontstaan?
“Eind jaren ’90 startte ik de Cashmere Club, een plek waar songwriters in alle rust hun nummers konden spelen. Later verhuisde ik naar The Bedford, een prachtige ronde zaal. Daar heb ik artiesten als Paolo Nutini, James Morrison, James Bay en Ed Sheeran zien beginnen. Ik vind het belangrijk om talent een kans te geven, want deze industrie is zwaar.”
Kaartverkoop voor kleine bands wordt steeds lastiger. Hoe kijk jij daar tegenaan?
“Het is deels cultureel en deels generatiegebonden. Vroeger was live muziek dé manier van vermaak, nu concurreren we met internet, games en sociale media. Grote acts trekken veel van het beschikbare budget naar zich toe, waardoor kleinere bands minder kans krijgen. Mensen kopen bovendien vaak pas op het laatste moment kaarten, wat voor promotors en zalen lastig is.”
Hoe ben je zelf in de muziek begonnen?
“Mijn vader was klassiek pianist en tenor, mijn moeder balletdanseres. Muziek zat in mijn DNA. Ik leerde piano, maar omdat ik geen noten kon lezen, begon ik al snel zelf te componeren. Op school speelde ik in bandjes en bezocht ik concerten van Pink Floyd, Genesis en Bowie. Dat inspireerde me enorm. Uiteindelijk verhuisde ik naar Londen en kwam ik bij Iron Maiden terecht als toetsenist.”
Je hebt maar kort bij Iron Maiden gezeten. Hoe kijk je daarop terug?
“Het was een bijzondere tijd. Steve Harris is een geweldige kerel, heel doelgericht maar ook heel vriendelijk. Ik voelde dat toetsen niet goed bij de band pasten, dus besloot ik te vertrekken. Misschien was dat juist de katalysator voor veranderingen die hun latere succes mogelijk maakten. We verloren elkaar uit het oog, maar jaren later vonden we elkaar weer en werd hij zelfs executive producer van Awake.”
Je hebt ook succes gehad met Cutting Crew en de hit I Just Died in Your Arms. Hoe was die periode?
“Dat was 1987 – nummer 1 in vijftien landen. We toerden met The Bangles, Starship en deden shows in Azië. Het rock-’n-roll-leven was toen nog mogelijk, al was het minder glamoureus dan mensen denken. Ik filmde veel achter de schermen, en gebruik dat materiaal nu in de clip van mijn nieuwe single I Wish It Was the 80s Again.”
Tot slot: welk album heeft je leven veranderd?
“Foxtrot van Genesis, vooral Watcher of the Skies en Supper’s Ready. Ook Ziggy Stardust, Dark Side of the Moon, Goodbye Yellow Brick Road en Billion Dollar Babies waren enorm belangrijk. Goede liedjes zijn de kern van alles – dat zie je ook bij Maiden. Met Awake wilde ik een conceptueel geheel maken dat voelt als een reis, zonder dat er letterlijk een verhaal wordt verteld. De reacties van het publiek vertellen me dat dat is gelukt.”