De EP begint nog mooi. De ode aan de al in 2005 overleden Piggy D’amour voelt echt. Helaas doet de EP weinig recht aan de klasse van deze progressieve metalband. Er staan slechts drie korte theme songs op en twee livenummers. Die laatste moeten de EP nog enigszins interessant maken. Die drie theme songs zijn namelijk echte miemanddalletjes. De live versies van Voïvod en Overreaction laten horen waar deze band erg goed in is. Furieuze snelle progressieve metalnummers die vlammen van begin tot einde. Geen languit gesponnen solo’s. Wel een snelheid in de muziek die eerder bij punk te verwachten is. De band heeft daarnaast veel afwisselingen in een nummer. Daardoor weet Voïvod eigenlijk twee werelden bij elkaar te brengen die eigenlijk niet te mixen leek. Waar progressief vaak te boek staat als hoogstaand wordt punk vaak verweten niet zo goed op hun muziekinstrument te kunnen spelen. Eigenlijk laat Voïvod in twee nummers horen dat beide vooroordelen niet kloppen. Voor een EP en officiële release is dit natuurlijk veel te weinig. Het is een beetje als het trucje die men wel vaker hanteert. We geven minder, maar vragen wel hetzelfde bedrag. Ultraman is helaas alleen interessant voor de echte puristen die alles van Voïvod willen hebben.
Voïvod – Ultraman EP
300
vorig bericht