Na de imposante trilogie van Wardruna, het al eerdere vertrek van Gaahl en veel solo optredens van Einar Selvik (de man achter Wardruna) is het natuurlijk tijd voor een muzikale trendbreuk. Met de nieuwe release Skald openbaart die zich. Jammer genoeg is het een akoestisch Einar Selvik solo album geworden. Weg is de kracht van het samenspel, weg is de samenzang tussen Einar, Lindy Fay Hella en Gaahl. Gebleven is de mystiek. Wel op een heel minimalistische manier. Soms in samenzang met een andere zanger, zoals op Fehu (Skaldic version) en natuurlijk geïnspireerd op het, Viking, verleden. Slecht wordt het nooit, want daarvoor is de muziek te intens. Verrassend is het echter zelden. Een hoogtepunt is Vindavla waarin een strijkinstrument de opvallende zangklanken ondersteund. Wardruna klinkt, zoals te verwachten bij een akoestische aanpak, kaal en bedachtzaam. Zelfs tijdens de Skaldic remake van Helvegen. Skald is een fijn album om rustig naar te luisteren en langzaam bij weg te zakken. Het klinkt als een tussendoortje. Een opstap naar iets groters. Nu maar hopen dat dit groters ook daadwerkelijk gaat komen.
Wardruna
Wardruna – Skald
183