Onder de noemer Welcome To Pul Fiction schotelde De Pul in Uden op zaterdag 18 oktober een willekeur aan bands aan voor. Van vuige rock n roll, van surf tot texmex, van hardrock tot onvervalste stoner, van hardcore to synthwave. Van bands met al jarenlange ervaring tot aan bands waarvan de haren nog maar amper droog waren van de Popronde. Kortom een mooi boeiend programma, let’s go!
Bij binnenkomst oogde het nog wel erg rustig, maar gelukkig kwam er al snel verandering in het bezoekersaantal. Het zou dan ook jammer zijn als de aftrap door de Black Djangos zou worden gegeven door slechts een handjevol publiek. Het trio nam de bezoekers meteen mee op een spooky trip, die al snel deed denken aan de muziek die regelrecht uit de films van Rob Zombie en Quentin Tarantino zouden kunnen komen. Daarnaast was er dan ook nog een markante zanger die als een ware spreekstalmeester zijn toehoorders toesprak, Denk daarbij aan een verlaten circus of een spookhuis op een afgelegen locatie. De muziek paste dan ook perfect, mysterieuze samples, onheilspellende surfmuziek en een vleugje psychedelisch rock. Daarnaast was er een toetsenist die nauwelijks stil kon blijven zitten en met zijn theremin er ook nog eens een schepje bovenop deed. Samenvattend paste alles binnen die ene song: This Place is a Ghosthouse.
Bezoekers aan Welcome To Pul Fiction hoefden nauwelijks te wachten op een nieuwe act. Er was een mooi tijdschema gemaakt, waarbij iedereen op en neer kon blijven lopen van de kleine zaal naar de grote zaal. Met de show van de Black Djangos in de kleine zaal was het vervolgens de beurt aan de grote zaal om de versterkers te laten schallen en die eer viel ten dele aan niemand minder dan Mondo Generator. Nick Oliveri was samen met zijn band naar Uden gekomen om een masterclass stonerrock te geven, waarbij er ook vandaag nummers uit zijn verre verleden met Kyuss en Queens Of Stone Age niet overgeslagen zouden worden. Allereerst trapte men nog af met eigen materiaal waaronder 13th Floor en Rubber Room, maar met Supa Scoopa and Mighty Scoop waanden we ons ineens weer in de Kyuss-tijd. In een hoogdravend tempo speelde Mondo Generator de een na andere puntige song, waarbij er geen ruimte was voor solo’s of momenten om compleet mee de desert ingesleurd te worden. Snel en hard spelen leek het devies, de band wou alles uit het uurtje spelen halen. Dat lukte Mondo Generator vrij aardig, ware het niet dat de nummers van weleer op meer gejuich kon rekenen. Die songs waren simpelweg veel sterker, de vuisten gingen bijvoorbeeld massaal de lucht in tijdens Green Machine en vooral bij afsluiter You Think I Ain’t Worth A Dollar but I Feel Like A Millionaire. Na dit laatste nummer en tevens hoogtepunt pakte de band snel hun spullen in, want ze zouden later op deze dag nog elder een optreden moeten gaan verzorgen.
Aan muziek geen gebrek in De Pul alsmede ook de variatie in het aanbod. Het Zweedse Midnight Dangernam de bezoekers van Welcome To Pul Fiction terug naar de jaren ’80, de tijd die werd gedomineerd door syntwave. De tijd waarin de synthesizer een belangrijke rol speelde op diverse soundtracks en ook een mysterieus tintje meegaf. Kennelijk hadden de Zweden dan ook een grote voorliefde voor deze sound, alsmede de voorliefde voor horror, want de heren stonden met mooi geschminkte gezichten op het podium. Daarnaast had men een knallende lichtshow die ook nog eens aan die tijd deed denken. Denk baarbij aan de felle lichten uit bijvoorbeeld Stranger Things als ook de sfeer van Simulation Theory van Muse. De jaren ’80 waren dan ook volledig terug en de heren lieten horen hier heer en meester in te zijn. De set verveelde dan ook geen moment en dat er dan ook geen zang bij aanwezig was maakte niet uit. Het publiek ging dan ook uit hun dak, lieten net als de frontman hun haar weeldig wapperen en ging compleet mee op hun muzikale trip.
In de grote zaal was het vervolgens tijd voor wat heavy rock en de liefhebbers die hier aan toe waren konden met GOTT hun lol op. Het werd tijd om een reis te maken door de mysterieuze werelden van deze relatief nieuwe band. Hoewel de band misschien niet heel lang bestaat zagen we wel een aantal bekende muzikanten aan het werk, zo zagen we zangeres Farida (bekend van oa. Devil’s Blood) als ook Twan van Geel (bekend van Legion of the Damned), maar ook bleek Ron van Herpen (oa. Astrosoniq en Devil’s Blood) de formatie uit Tilburg te komen versterken. Al deze muzikantne hadden dan ook een verleden met wat donkere klanken en dat was vanaf opener Venus In Mirage meteen hoorbaar, waarbij de toeschouwers meteen worden ingepakt door het heldere stemgeluid van Farida. Vervolgens was het tijd voor Peyote’s Dance, wederom een nummer van hun EP To Hell To Zion, waarbij we in de wereld van doommetal belanden. GOTT nam dan ook de bezoekers van de grote zaal mee op een trip vol met onheilspellende gitaren, harde drums en bezwerende klanken, een sound die we ook niet eerder hoorden vandaag op Welcome To Pul Fiction. De bezoekers lieten alles over zich heen komen en genoten vanaf de eerste tonen tot het slotstuk Bone, Dust & Ivory.
Na deze flinke dosis doom waanden we on ineens in Mexico. Het Bredase Tio Gringo bracht een ideale mix van tex-mex, mariachi, country en americana, maar dan overgoten met een harde punksound en pure rock ’n roll. Daarnaast waren de heren compleet in stijl gekleed in tuinbroeken en cowboyhoeden. Het was dan ook een waar schouwspel om deze band aan de gang te zien, die met hun nummers het publiek continu bleven opzwepen. Niet voor niets speelde deze band al eens op Speedfest en Beaverfest, maar ook in diverse rockkroegen, want Tio Gringo bracht energie in de tent en hun muziek paste natuurlijk perfect bij een thema zoals Welcome To Pul Fiction. Een act zoals deze zou naast de Black Djangos ideaal passen in de Titty Twister uit From Dusk Till Dawn. Tio Gringo pepte het publiek graag op, zorgde voor wat moshpits en ramde er vrolijk op los. Het was dan ook een mooi schouwspel, de heren hadden er zin in en vol trots kondigden ze ook aan samen met Peter van Elderen de studio te zijn ingedoken om wat op te nemen. Tio Gringo liet dan ook de rock ’n roll zegevieren!
Liefhebbers van jaren ’80-hardrock konden ook op Welcome To Pul Fiction terecht. Het Duitse Formosa was naar Uden gekomen om ouderwetse hardrock te laten horen en de gebalde vuisten de lucht in te laten gaan, de haardossen te laten schudden, maar vooral het publiek te trakteren op ouderwetse solo’s, strak drumwerk en puntige songs. De Duitsers haalden alles uit de kast, het mocht even een tikkeltje harder en vooral de bezoekers met een zwart shirt waren vooraan te vinden in de grote zaal. Alle tekstuele clichés werden uit de kast gehaald, waarbij songtitels zoals Horns Up, Power tot he Fist en Welcome To My Hell nog eens een extra duit in het zakje deden. Het gitaargeweld was oorstrelend, even waanden we ons in die tijd van die jaren ’80. Na zoveel acts bleef deze editie van Welcome To Pul Fiction nog steeds variatie te bieden qua programma. Overigens hadden alle acts wel een delende factor, allemaal bedankten ze de inzet van de vele vrijwilligers die vandaag enorm hard aan het werk waren.
Tijdens de Popronde van 2024 zorgde het Utrechtse State Power er voor dat menig locatie daarna door bouwvakkers onder handen moest worden genomen. Overal braken deze hardcore/punkband de tent af en lieten het publiek happen naar adem. In de kleine zaal in Uden was het vandaag niet veel anders. Vanaf de eerste tonen was het tijd voor een moshpit, die door State Power continu werd gevoed. De Utrechters deden dan ook erg denken aan hun stadsgenoten van John Coffey, ook bulderend, tierend en schreeuwend, maar misschien een hoger punkgehalte. De heren sprongen op en neer op het podium en lieten de een na andere puntige song horen, waarbij het opvallend was dat veel bezoekers de teksten woord voor woord meebrulden. Wie de teksten iets minder goed kende kon met de simpele worden State Power Final Hour alsnog vrolijk meebrullen. Helaas bleek deze rockshow na zo’n drie kwartier afgelopen te zijn, we hadden best nog wat meer willen horen, maar de versterkers hadden hun werk gedaan, de gitaren werden opgeborgen en de band ging al snel naar de merchandise om handjes te gaan schudden.
In de grote zaal was het vervolgens nog niet gedaan met de muziek uit de jaren ’80. Heel toepasselijk klonk daar ineens Glenn Frey’s The Heat Is On door de speakers. Dit was dan ook het startschot voor het Zweedse H.E.A.T. die in Uden lieten horen ook deel uit te maken van de New Wave Of British Heavy Metal. Liefhebbers van bands zoals Iron Maiden konden dan ook de lol op bij deze Zweden, want al die tijden van weleer kwamen voorbij. Heerlijke songs met een mooi rauw randje, een uitbundige frontman die menigmaal een uithaal deed, maar ook een toetsenist achter een groots bouwwerk. Alles werd uit de kast gehaald voor de show van H.E.A.T. die speelden alsof hun leven er vanaf hing, alsof ze een heel stadion voor zich moesten winnen. Hun heerlijke melodische rock paste dan ook perfect bij dit evenement en de band uit Upplands Väsby kreeg het publiek goed mee. Er werd gedanst, er werd gesprongen of eigenlijk zoals de band-intro al klonk The Heat was On.
Voor een laatste maal baanden we ons naar de kleine zaal om de afsluitende act BUG te mogen aanschouwen. Wie dan ook nog een beetje energie overhad kon dat er bij deze Popronde-act eruit dansen. BUG trok vanaf de allereerste tonen fel van leer. Harde lompe beats zoals we die kennen van The Prodigy knalden door de speakers, maar ditmaal werden de teksten in het Hollands door de microfoons geschreeuwd. De Amsterdammers zetten dan ook de boel op stelten en me hun crossover tussen punk, beats en raves werd het een dampende bende. De moshpits bleven maar komen en ook wou BUG wel een circlepit zien. Daar was het publiek in Uden nog wel voor te porren en voor een laatste maal gaf men alles. Met BUG had men dan ook de ultieme afsluiter in handen, rammen, beuken, springen, allemaal van links naar rechts, De Pul die werd gemold.