Eind vorig jaar kondigde het Belgische blackmetaltrio Wiegedood aan in het voorjaar van 2025 twee exclusieve concerten te geven. De eerste vond plaats in Brussel, gevolgd door een optreden in Utrecht. Vandaag is het de beurt aan die laatste show. Tijdens deze optredens staat de volledige De Doden Hebben Het Goed-trilogie centraal. De band brengt alle twaalf composities live ten gehore en doet dat niet alleen: voor deze gelegenheid is het Brugse trio Ventilateur als supportact meegenomen.
Eerlijkheidshalve kende ik het voorprogramma niet, dus heb ik in de dag ervoor het meeste recente werk Rage De Vivre beluisterd. Op plaat levert dit een interessante samensmelting van rock en jazz op, maar live laat de band zich van een heel andere kant zien. Wat volgt is een progressieve en eclectische performance, gedreven door het uitgesproken gitaarspel van frontman Daan. Hoewel Ventilateur oorspronkelijk als drietal opereert, worden zij vanavond versterkt door een tweede gitarist.
Het eerste deel van de set is ingetogen en lijkt vooral bedoeld om het publiek in een dromerige staat te brengen. Naarmate het optreden vordert, wint het geluid aan kracht en schuift het geheel langzaam richting progressieve rock, zonder ooit uitbundig te worden. Het blijft een opvallende keuze als voorprogramma voor Wiegedood. Niet vanwege gebrek aan kwaliteit, maar vanwege het ontbreken van stilistische overlap. Behalve de gemeenschappelijke Belgische herkomst zijn er nauwelijks raakvlakken. Pas bij de afsluitende compositie worden enkele chaotische elementen hoorbaar die enigszins als opwarmer voor de hoofdact functioneren.
Niet alleen de banner ‘uitverkocht’, maar ook de rij voor de merch spreekt boekdelen. Wiegedood is een gewilde band en of dit louter te danken is aan de unieke setlist, valt te betwijfelen: de band heeft door de jaren heen een loyale en groeiende fanbase opgebouwd. Zoals altijd nemen de heren hun tijd voor het ombouwen, want alle nuances moeten perfect zijn. Een klein half uurtje later is het tijd om aan te vangen.
Aan de hand van het decor en de volgorde van de nummers is meteen duidelijk dat de albums integraal en chronologisch worden gespeeld. Het geluid staat goed afgesteld en de desolate schreeuwen van frontman Levy snijden moeiteloos door de dissonante gitaarmuren.
Op het eerste album zien we een mooi contrast waar de virtuositeit van Kwaad Bloed en De Doden Hebben Het Goed tegenover de rechtlijnige chaos van Svanesang en Onder Gaan worden geplaatst. De bandleden spelen met uiterste concentratie, zonder ruimte voor pauzes of interactie. Wel worden de heren voortdurend in de schijnwerpers gezet, wat mooi weerspiegelt met de prachtige albumhoezen die op de achtergrond zichtbaar zijn.
Na een korte tussenpassage wordt het tweede deel ingezet met publieksfavoriet Ontzieling, ogenschijnlijk het meest intense nummer van de avond. De dreigende gitaarpartijen en strak uitgevoerde drums laten een onuitwisbare indruk achter.
Voor mij is het vooral het lange Cataract dat weet te overtuigen. De akoestische passages resoneren prachtig in de Pandora-zaal, terwijl het afgereisde publiek aandachtig toe staat te kijken. Op een enkeling na is het muisstil wanneer Levy en Gilles hun partijen opvoeren.
Op dit tweede album introduceert Levy naast zijn bekende schreeuwzang ook keelzang, wat voor een welkome vocale variatie zorgt. Ook hier weet het titelnummer voor applaus te zorgen. In tegenstelling tot de snelheid van dit album, kent De Doden Hebben Het Goed II een rustige opbouw en blijft in midtempo, hierdoor zijn de vocalen meer prominent aanwezig.
Het derde en laatste deel van de trilogie geniet vermoedelijk de meeste populariteit. Prowl is zowel experimenteel als gevaarlijk, terwijl Doodskalm juist uitblinkt in melodie en akoestiek. Het publiek absorbeert elk moment met overgave. Ook het derde titelnummer kent diezelfde opbouw als het voorgaande nummer, maar meer uitgesponnen en herkenbaar. Afsluiter Parool is juist weer korter van duur en lijkt het meest op traditionele black metal, in zowel structuur als geluid.
Zonder onderbrekingen of enige vorm van interactie dendert het trio door de trilogie heen, om vervolgens onder daverend applaus het podium te verlaten. Het enige wat resteert is de outro, begeleid door een rood-groene lichtshow en de beklemmende klanken van FN SCAR 16. Wiegedood levert een foutloos, strak en intens optreden af. De uitverkochte zaal is dan ook meer dan terecht.
Foto’s: Eric De Boer