Ongeveer twintig jaar geleden was daar ineens die nieuwe rocksensatie vanuit Australië. De band met die zanger die qua stem en sound erg deed lijken op Led Zeppelin en ook waren er vergelijkingen met Black Sabbath. Anno 2025 bestaat Wolfmother nog steeds en hebben menigeen al eens meegebruld op de hit Woman. De grootste zalen worden inmiddels niet meer gevuld, maar eigenlijk was het ook veel leuker om Wolfmother weer in een kleinere zaal te zien. In O2 Academy Islington in Londen bijvoorbeeld…
Aan populariteit hoefde Wolfmother dan ook niet te klagen in de hoofdstad van het Verenigd Koninkrijk. De eerste show verkocht al snel uit en er werd een tweede show aan toegevoegd. Buiten de kleine zaal stond dan ook op maandagavond al een flinke rij, want iedereen wou een mooi plekje bemachtigen. Bij binnenkomst was het dan ook direct druk bij het podium en al snel zouden alle 800 bezoekers binnen zijn, ruim op tijd om voorprogramma Asomvel aan te mogen horen. De opkomstmuziek van Gonny Fly Now (bekend van Rocky) werd abrupt onderbroken door de bandleden die het podium kwamen bestormen en meteen vol bravoure van start gingen. De bezoekers schrokken even op, het volume stond op standje elf en het geluid van harde gitaren knalde door de speakers Asomvel was begonnen. De band maakte wilde gebaren, alles moest nog een tandje harder, men wou echt overdonderen en dat lukte het viertal vol overgave. De hardrockers leken stuk voor stuk wel ergens op een van de grote voorbeelden uit de rockindustrie. Zo zou men frontman Ralph Robinson wel een jongere versie van Lemmy mogen noemen en gitarist Lenny Robinson had wel hetzelfde kapsel zoals Ozzy. Qua stijl leek Asomvel wel het meest op Motorhead, dezelfde energie en attitude, gaan, overdonderen en rocken. Met hun harde en luide songs kreeg men het publiek goed mee, maar dat kwam ook door de podiumpresentatie van deze heren. Zo zochten ze elkaar regelmatig op met daarbij de klassieke rockposes, maar ook stormde de frontman ook nog eens het podium af om vlak voor de barrier verder te spelen. De boel werd goed opgejut, de boel explodeerde, de moshpits kwamen opgang. Eigenlijk een hele fraaie opwarmer….
Tijdens de ombouw leek de zaal in Londen een ode te willen brengen aan de overleden Ozzy Osbourne, De een na andere song, zowel solo als met Black Sabbath kwam voorbij en werd hartelijk ontvangen door het publiek, wat met een brede glimlach alles meezong. De sfeer bleef dan ook fier overeind en ondertussen werd er op het podium hard gewerkt om alles in orde te krijgen voor de rockband uit Australie.
Rond de klok van half tien doofden de lichten in O2 Academy Islington voor een tweede maal en was het tijd voor Wolfmother. Vanaf de allereerste tonen werd meteen duidelijk dat de tand des tijds geen grip had weten te krijgen op Wolfmother. De band begon met eenzelfde energie als ongeveer twintig jaar geleden, waarbij de zangkwaliteiten van frontman Andrew Stockdale na al die jaren totaal niet ingeboet bleken te hebben. Met wilde gebaren jutte hij de zaal op en liet daarnaast vooral de muziek voor zich spreken. Opener Dimension werd dan ook met open armen ontvangen in Londen, maar met opvolger New Moon RIsing bleek het startschot voor diverse moshpits gegeven. De 02 Academy Islington ging compleet voor de bijl, het publiek liet zich overduidelijk gelden. Ondertussen werd het nummer ook volop meegezongen en de opgewarmde keeltjes konden vervolgens op Woman zich nogmaals laten horen. De song van weeer ging erin voor zoete koek en overal werd het nummer voluit meegezongen. Daarnaast mochten de vuisten volop de lucht in en waanden sommige bezoekers zich uitstekende luchtgitaristen, maar de echte muzikanten op het podium waren toch echt een slag beter.
Wolfmother was naar de Britse hoofdstad gekomen om te laten horen hoe ook alweer die nummers van het debuutalbum Wolfmother klonken. Ongeveer de helft van de setlist zou dan ook bestaan uit nummers van simpelweg het beste album van de band. Elk nummer bleek dan ook een schot in de roos, het publiek was uitzinnig, hunkerde naar meer gitaarmuziek en kreeg dat vol overgave. Frontman Andrew Stockdale zag alles met een grote glimlach voor zijn neus gebeuren, er kon dan ook niets fout gaan vanavond. Met een feestende bende in de zaal bleef de temperatuur maar stijgen en vooraan deelde de security zelfs bekertjes met water uit. De security had voor de rest een redelijk gemakkelijke avond, behalve toen men toch een paar crowdsurfers in ontvangst mocht nemen, die vriendelijk weer via de zijkant weer de zaal in werden gewezen.
De puntige rocksongs van Wolfmother zorgden er voor dat het publiek maar bleef gaan en uitzinniger werd. De band speelde dan ook in een razend tempo, de songs volgden elkaar snel op, waard oor de energie fier overeind bleef. Ook op het podium werkte men zich aardig in het zweet. Zoals men halverwege de show al zong mocht men zich wel een Rock’n Roll Survivor noemen en was men zelfs Victorious. Dit laatste nummer werd overigens ook wederom volop meegezongen, het publiek in Londen was Wolfmother dan ook niet vergeten en ook dit bleek wederom een mooie opmars voor het laatste nummer Joker & The Thief, wat uiteraard niet mocht ontbreken. Na al die jaren had deze song qua kracht niet ingeboet, wat was Wolfmother in vorm, waarna de band onder luid applaus het podium verliet.
Het toegift liet even op zich wachten, een aantal bezoekers had de zaal al nagenoeg verlaten toen de heren zich wederom op het podium lieten zien. Al snel keerden een aantal fans terug naar de zaal en waren net op tijd om te horen hoe het toegift gevuld bleek met twee geweldige covers. Al in het verleden had Wolfmother deze twee songs al live gespeeld, maar net na het overlijden van Ozzy Osbourne was het heerlijk om Wolfmother Paranoid te horen spelen. Een enorm grote schot in de roos, het publiek ging compleet uit hun dak. Overal werd de song letterlijk woord voor woord meegezongen en aangezien Wolfmother toch al vergeleken werd met Led Zeppelin was het afsluiten met de cover Rock And Roll een meesterlijke zet. Het laatste beetje energie werd aangesproken, tot ver achterin klonken de woorden Been a long lonely lonely lonely lonely lonely time…. En wat was het een mooie tijd vanavond! Wolfmother kwam, zag en was Victorious!