In 2008 debuteerde H.E.A.T. met het album H.E.A.T. Het werd al snel gevolgd door Freedom Rock. Vanaf dat moment was de band een graag geziene gast op de diverse podia. In 2010 moest zanger Kenny Lecremore noodgedwongen afscheid nemen van de band wegens gezondheidsredenen. Erik Grönwall was de opvolger.
De band stond niet stil en bracht vier albums uit totdat de oorspronkelijke bezetting weer klaar was voor het album Force Majeure in 2022. Een uitstekend album waarmee de band uitgebreid tourde. En we kunnen gerust stellen dat het altijd een feestje is met H.E.A.T.. Van enige gezondheidsproblemen lijkt geen sprake meer te zijn bij Kenny. Als een hippe springveer weet hij te overtuigen met zijn zangkwaliteiten en met zijn aanstekelijke podiumpresentatie. 2025 kan voor Kenny en voor H.E.A.T. al succesvol te noemen zijn. Niet alleen wist Kenny zich een rol te ‘veroveren’ bij Tobias Sammets Avantasia. Ook het nieuwe album Welcome To The Future is afgelopen maand uitgekomen.
Een heerlijk album dat in het verlengde ligt van Force Majeure en de luisteraar een fijne portie ouderwetse hardrock / AOR weet voor te schotelen. Muziek die in het rijtje bij Leverage en Dynazty geplaatst kan en mag worden. Aanstekelijk, aantrekkelijke en uitermate geschikt voor een stevig feestje.
Disaster is als single naar voren geschoven en geeft je meteen waar je voor wilt gaan. Het tempo is goed en qua melodie is het meteen raak. Met wat knipogen naar de riffs van Lordi of de wendingen van Whitesnake legt H.E.A.T. de lat meteen hoog. Met de ‘speed of light’ is het een uitstekende opener van het nieuwe album.
Tekstueel is het misschien geen Pulitzerprijs waard, maar het zorgt er allemaal wel voor dat het gemakkelijk mee te zingen is. Zeker in de emotioneel geladen composities als Bad Time For Love of Call My Name.
Met Dynazty en Leverage zijn er al overeenkomsten benoemd uit deze tijd. Wanneer je Rock Bottom beluistert, is het bijna onmogelijk om ook een band als Europe uit te sluiten als invloedselement.
H.E.A.T. weet op een uiterst geraffineerde manier een geluid neer te zetten waarin het gitaarwerk van Dave Dalone maar zeker ook het toetsenwerk van Jona Tee heel mooi en uitgebalanceerd tot zijn recht komt. Dat kun je dan weer goed horen in Paradise Lost.
Het album sluit af met We Will Not Forget. Een titel die op deze bevrijdingsdag wellicht een andere waarde kan krijgen. Het is de compositie die muzikaal misschien het meest richting de powermetal beweegt hoewel de oude rockers misschien ook When Will I Be Famous van Bros erin horen.
Het zorgt ervoor dat de twaalf composities van voor tot achter een goede indruk achterlaten. Zeker voor de liefhebber van goede rock met een zeer sterk melodieus karakter is dit een heerlijk album om te beluisteren.