Met het album Opvs Contra Natvram had ik het idee dat Behemoth zich weer meer richting de deathmetal bewoog. Die ingezette weg hebben ze voortgezet op het nieuwe album Shit Ov God. Het legt de band geen windeieren, want de populariteit van Behemoth blijft gestaag groeien en de heren weten een steeds groter publiek te trekken.
De fascinatie voor religie blijft tekstueel nog altijd een onmiskenbare invloed voor Nergal en kornuiten. Maar of het een afkeer is van religie of juist een bijzondere drijfveer blijft mij niet duidelijk. Ik zou Behemoth geen satanische band willen noemen, maar ook een verheerlijking van het ‘slechte’ is een vorm van religie in de puurste vorm.
Niettemin gaat het bij een album/optreden van Behemoth primair voor mij om de muziek die neergezet wordt. The Shadow Elite hakt er meteen flink in. Het tempo ligt hoog en het drumwerk van Inferno is indrukwekkend (zoals gewoonlijk). Wat kenmerkend is voor Behemoth en wat mij altijd weer fascineert is de (jengelende) gitaarmelodie die op de achtergrond het geheel van een dieper karakter voorziet. Daar is Nergal verantwoordelijk voor, maar zeker ook Seth (die volgens mij voor het eerst als bandlid gepresenteerd is). De deathmetal is als een primaire ademstoot bij Behemoth. En de band blijft doorademen in Sowing Salt. Een compositie waarin de furie goed is ontstoken en waaruit niets blijkt dat deze band na drie decennia enige vorm van slijtage ondervindt.
Hoewel de start van het album al indrukwekkend was, zet Behemoth met het titelnummer The Shit Ov God een compositie neer die nu al tot de klassiekers gerekend mag worden en live heel goed uit de verf komt. Op alle fronten is The Shit Ov God een goede compositie. De ijle koorzang aan het begin geeft het geheel een mooie dimensie, het trage tempo is pompend indrukwekkend en het thema en de teksten refereren naar een deahtmetal laatste avondmaal. Ook hier is het gitaargeluid mede bepalend voor het algehele sterke gevoel en de afwisseling maakt van The Shit Ov God een uiterst bijzondere compositie. De geest is uit de fles en krijgt met Lvciferaeon een vervolg. Het is de typische Behemothfurie die de boventoon voert. De zinsnede “If I Am God?” is er één om mee te brullen en doet je nadenken over deze vraag. Zo blijf je aan het einde met een groot vraagteken in je hoofd zitten. Veel tijd om na te denken heb je niet want het ultieme hellevuur kondigt zich aan met To Drown The Svn In Wine. Snel, sneller en snelst met een bruut karakter.
Na de snelle deathmetalgang ligt het tempo in Nomen Barbarvm geregeld wat lager, hoewel Inferno tussendoor zijn drumvellen nog steeds geselt en bas en gitaar het geheel verder ondersteunen. Hoewel ik het tekstueel niet altijd even goed kan volgen, lijkt de term Acabadraba aanwezig gedurende de compositie. Een toverkunstje van deze Polen die na drie minuten het karakter plots wijzigen en verrassend toewerken naar een ferme scherpe gitaarsolo.
Enigszins rustiger is O, Venvs Come!. Deze compositie heeft voor dat kenmerkende intro dat alleen Behemoth neer kan zetten. Lomp en langzaam lijkt het een verlengde van eerder werk van de band. Het past helemaal in de lijn die de band al vanaf het begin is ingezet. En het is vooral de laatste minuut die innemend is voordat Avgvr (The Dead Vvltvre) van start gaat. Inferno lijkt zijn inspiratie hier te halen uit enige tribalritmes. Leuk is de Danse Macabere-achtige horrorsamples die ergens vreemd klinken in het geheel dat heel mooi akoestisch afsluit.
The Shit Ov God is een album dat de kern van Behemoth mooi weergeeft; tekstueel en muzikaal. De basis van de deathmetal staat fier overeind, en vooral in het titelnummer komt de innerlijke afkerende furie van religie sterk naar voren. Voor de rest is het een album dat van voor tot achter tot de verbeelding spreekt, maar waar de ultieme deathmetalkern in het midden ligt met aansprekende composities.