De openingsdag van Dynamo Metalfest begint groots met vijf bands van formaat. De organisatie leert van eerdere edities en plaatst meer barren waardoor de wachttijden korter zijn, terwijl de eetkraampjes naar buiten verplaatst zijn om het terrein ruimer te maken. Bij de entree ontstaan echter lange rijen waardoor veel bezoekers het optreden van Nailbomb grotendeels missen op deze zonovergoten openingsavond.
Nailbomb (7) speelde dertig jaar geleden hun eerste twee en tevens enige optredens, toevallig ook in Eindhoven, waaronder ook op het toenmalige Dynamo Open Air. Nu, in 2025, zijn ze op hun eerste Europese tour en komen ze terug. Het zevental onder leiding van Max Cavalera bestaat onder meer uit zijn zoon en enkele leden van Pig Destroyer. Toch is het geluid wezenlijk anders dan dat van die bands, want hier overheerst thrash, aangevuld met een forse scheut industrial.
Met Point Blank bracht Nailbomb hun enige studioalbum uit en op enkele verdwaalde covers na spelen ze uitsluitend nummers van die plaat. Net als op het album is er een felle echo te horen op de vocalen van de Cavalera’s. Instrumentaal klinken stevige riffs, terwijl de industriële samples van Alex Cha een extra dimensie toevoegen aan de verder rechtlijnige thrash. Vlak vóór World Of Shit maakt de band nog duidelijk dat homofobie en racisme geen plaats kennen, terwijl afsluiter Sick Life de hardste riff bevat van het derde Eindhovense optreden van Nailbomb.
De Britse band Paradise Lost (7) verwierf ooit cultstatus met albums als Lost Paradise, Gothic, Shades Of God, Icon en Draconian Times. Zij stonden aan de basis van de doom/deathmetal en worden beschouwd als één van de belangrijkste bands binnen de metal. Hoewel de populariteit tegenwoordig minder groot is, geldt dit allerminst voor de kwaliteit.
Hoewel de eerste twee albums worden overgeslagen, zijn uit de andere parels vroeg in de set Enchantment en Pity The Sadness te horen. Toch valt de geluidsafstelling op en helaas niet in positieve zin. De ene keer is Holmes onverstaanbaar door te luide drums, de andere keer vallen de drums en bas juist volledig weg.
Ondanks deze voortdurende technische problemen speelt Paradise Lost sterk. Op As I Die wordt er gedanst en bij nummers als Faith Divides Us, Death Unites Us en No Hope In Sight gaan de vuisten massaal de lucht in. De afsluiters Say Just Words en Ghosts zijn bedoeld om mee te zingen en dat gebeurt dan ook uitbundig.
Het Amerikaanse Fear Factory (8) heeft verschillende periodes doorgemaakt, waarvan de herstart in 2020 de meest recente is. Tegenwoordig is Dino het enige overgebleven lid van de oorspronkelijke bezetting en dat heeft de nodige kritiek opgeleverd, maar uiteindelijk draait het om de muziek.
Met dreunende baslijnen, groovende gitaren en ritmische drums leggen zij een uiterst pakkend fundament. Nieuwe zanger Milo doet het prima en weet zowel de oude grunts als de schreeuwende vocalen van recentere platen overtuigend te evenaren.
Vandaag is vooral een ode aan het oude werk, dezelfde periode waarin Fear Factory tweemaal op Dynamo Open Air stond. Martyr van het debuut, Replica van Demanufacture, Edgecrusher van Obsolete en afsluiter Lynchpin van Digimortal zorgen voor furore met moshpits en crowdsurfers. De afsluiter wordt bijzonder goed ontvangen en zorgt nog één keer voor actie.
De Amerikaanse progressieve sludgeformatie Mastodon (9) verloor eerder dit jaar origineel lid Brent Hinds. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar met Nick Johnston vond de band een uitstekende vervanger. Onder begeleiding van Ozzy Osbourne’s Crazy Train komt het viertal het podium op en start met Tread Lightly.
Mastodon brengt vandaag het beste van twee werelden: enerzijds een set vol uitgesponnen progressieve stukken, anderzijds meeslepende songs die toegankelijker zijn. The Motherload is daarvan een sprekend voorbeeld. De heldere zanglijnen van drummer Brann Dailor worden afgewisseld met de rauwere stem van Troy Sanders. De visuals geven een dromerig gevoel dat perfect aansluit bij de muziek. Nieuwkomer Johnston overtuigt vooral met zijn snelle solo’s, terwijl de rest op andere vlakken excelleert.
Het publiek geniet zichtbaar en begeeft zich herhaaldelijk in crowdsurfs. Het harde Mother Puncher wordt gevolgd door het dromerige Steambreather. Monsterhit Blood & Thunder markeert het officiële einde, maar sinds het overlijden van Ozzy speelt Mastodon steevast nog Sabbath’s Supernaut. Net als vorige week op Alcatraz is Mastodon opnieuw foutloos en bevestigt de status als één van de meest solide liveacts van dit moment.
Als tweede en terechte headliner staat het Zweedse Opeth (9,5) geprogrammeerd. De band rondom meesterbrein Mikael Åkerfeldt maakt al meer dan dertig jaar progressieve muziek. Waar zij in de begindagen een mix van prog en death brachten, evolueerde dat in latere jaren naar retroprog met wortels in de jaren ’70. Op het laatste album The Last Will And Testament keerden echter de grunts terug.
De set opent met §1, het eerste nummer van dat album. Lange composities wisselen af tussen verschillende dynamieken en tempo’s. Het ene moment horen we akoestische passages met etherische zang, het andere moment stevige riffs. Åkerfeldt’s stem lijkt nog niet te verouderen en klinkt zowel rauw als zuiver fenomenaal.
In My Time Of Need klinkt ondanks zijn rust groots en bezwerend, mede door de intrigerende zang. Åkerfeldt is goedgemutst en voorziet het optreden van luchtige en humoristische opmerkingen. De indrukwekkende visuals versterken de muziek, terwijl de lichtshow soms fel en flitsend uitpakt. Het slot bestaat uit de vaste afsluiters Ghost Of Perdition en het twaalf minuten durende titelnummer Deliverance. Headliners Opeth en Mastodon zijn een waar genot voor de liefhebbers van progressieve structuren en vakmanschap.
Foto’s: Charlotte Grips Fotografie