Het is zaterdagavond, de zaal van 013 loopt vol en de sfeer is al goed te voelen vóórdat het eerste geluid klinkt. De laatste tour van Stray From The Path werd goed bezocht, dat was meteen al een gegeven. Mensen praten, lachen, er hangen bandshirts, en je merkt dat de voorprogramma’s serieus genomen worden — niet zomaar warm-loopbands. De deur gaat dicht, de lichten dimmen en de avond begint.
Calva Louise opent de avond en doet dat verrassend sterk. De band komt het podium op met een frisse mix van alternatieve rock, elektronische accenten en heldere zanglijnen. De nummers starten redelijk gematigd, je merkt dat mensen zich nog warm-maken, maar langzaamaan pakt de stijl je. De sound is wat anders dan wat nog komen gaat, maar juist daardoor zorgt Calva Louise voor een solide start.
Graphic Nature sluit aan en levert meteen een zwaardere set af. De riffs zijn massief, de drums klinken hard en direct, en er ontstaat vrij snel een pit midden in de zaal. Mensen reageren op de breaks, springen op het ritme mee, en de zaal is voelbaar dichterbij geworden. De muziek van Graphic Nature is strak, geen praatjes, gewoon spelen en publiek betrekken. Dit is het juiste moment van de avond waarop de energie écht begint te stijgen.
Alpha Wolf betreedt het podium en de sfeer schiet meteen omhoog. Vanaf het eerste moment staat de zaal op scherp: de band speelt met volle intensiteit, de vocalen zijn agressief maar verstaanbaar, en de pit groeit en groeit. De frontman praat weinig, hij laat de muziek voor zich spreken, maar hij weet het publiek duidelijk in beweging te krijgen. Dit voelt als een set waarin alles past: geluid, licht, publiek. De zaal is nu klaar voor de hoofdact.
Na een korte pauze verschijnen Stray From The Path. De eerste tonen- de opener vermoedelijk “Kubrick Stare” — laten de zaal direct reageren. Vanaf dit nummer zit het tempo erin. Het volgende nummer is “III”, gevolgd door onder andere “First World Problem Child”, “Shot Caller”, “Fuck Them All to Hell” en “Can’t Help Myself”. Deze nummers zetten zonder pauze door, het publiek beweegt constant mee.
Tijdens “Goodnight Alt Right” wordt de show stilgelegd door een bezoeker die onwel wordt. Later blijkt dat de persoon in kwestie gelukkig oke is. De band weet zich vakkundig te herpakken, maar speelt hierdoor “Chest Candy” en “Can I Have Your Autograph” niet, omwille van de tijd.
Musicaal is het optreden strak: de ritmesectie drijft de show, de gitaren snijden scherp door en de zang schreeuwt tegen het plafond. Soms merkt je dat de mix iets zwaar ligt aan de lage kant — drums en bass overheersen — maar dat past bij de aard van de band: dit is geen zachte show, dit is confrontatie met geluid. Het publiek reageert volop: mensen springen, crowdsurfen, zingen mee, de zaal is één golf van beweging. Tegen het einde van de set voel je echt de ontlading met nummers als “Clockworked” en “Guillotine”. De band sluit af met een finale, “Fortune Teller” die zowel explosief is als bevredigend — je merkt dat dit geen standaard tournee is, maar een gebeurtenis.
Deze avond in 013 voelt als een aanrader voor wie houdt van harde muziek en live-kracht. De opbouw werkt: van verrassende opener tot keiharde afsluiter. Ondanks kleine technische hobbels (geluidsbalans) wordt alles goedgemaakt door de intensiteit en de interactie met het publiek. De zaal voelt vol, energiek en betrokken — je loopt de deur uit met piepende oren en een glimlach. Voor wie er was: dit is precies zo’n avond die je bijblijft. Voor wie er niet was: jammer — dit was er een die je niet wilde missen.
Foto’s en tekst: Evy Wisse
