Toen in 2020 Antzaat For You Men Who Gaze Into the Sun uitbracht sloeg ik stijl achterover. De kwaliteit die de Belgische band op hun eerste full-length tentoonstelde was inspirerend. De band blijkt met heerschap Ronarg een bezige bij in de gelederen te hebben. De zanger en gitarist speelt namelijk ook in Ars Veneficium en Bloedmaan, waar hij vorig jaar een keurige EP mee afleverde in de vorm van Castle Inside the Eclipse. Nu brengt hij onder eigen naam dan ook nog eens vier tracks uit met een persoonlijke inslag. Bij het opruimen van zijn oma haar huis kwam hij documenten en oude foto’s tegen die betrekking hadden op de eerste wereldoorlog. Hij had eerder met dit thema gespeeld, maar nu was de tijd rijp om een en ander uit te werken. Een mooie reden dus voor een split release, waarvan zelfs het prachtige artwork uit de pen van Ronarg zelf kwam.
Kant A is gereserveerd voor Antzaat. Al bij de eerste klanken van opener And Death Shall Birth Life is die onmiskenbare eigen sound aanwezig. Gruizige, dissonant tremolerende gitaarlijnen met atmosferische akkoordenschema’s is het devies, terwijl daaronder iets weggedrukt de drums doorblazen. De basgitaar staat vrij hard in de mix en lijkt via mijn koptelefoon wat te ver naar rechts gepand. Dit is in het begin een wat vervelende afleiding. Na enkele minuten zijn mijn oren gewend aan de mix en kan ik meer focus leggen op wat hier qua songwriting neergezet wordt. De band verstaat nog steeds de kunst pakkende black metal te maken die het midden houdt tussen de Poolse en Finse school. Ronarg zijn heerlijk smerige stemgeluid is een sterke troef voor de band. Door uitstapjes richting een laag en soms wat meer roepend stemgeluid blijft een en ander boeiend en afwisselend.
Consummation By Decay zet de sterke lijn verder van de opener. De mannen zijn zo stijl- en klankvast dat de nummers vaak naadloos in elkaar over vloeien. Dit nummer kent echter een riff die totaal buiten de lijntjes kleurt. Dit stuk heeft een bepaalde jaren tachtig flair, met een extreem aanstekelijk gehalte. Op zichzelf staand zou de riff niet misstaan in een heavy metal of zelfs hair metal nummer. De band weet het echter perfect in te passen in het bestaande recept, mede door de sterk geplaatste zanglijn die er overheen ligt. Een werkelijk geniaal stukje muzikaliteit van de heren. Shores of Madness is de afsluiter van kant A. Een track die, en dat zal niemand verrassen, geïnspireerd is door de werken van H.P. Lovecraft. Ook dit nummer volgt weer het duidelijke keurslijf van de band en staat dus bol van sterke en iets wringende melodielijnen.
Na een heel gek einde (foutje?) op kant A (er lijkt een seconde of 2 nog een nieuwe riff te starten) is het op kant B de beurt aan het soloproject Ronarg. Ondanks dat de sound niet wezenlijk anders is, voelt Voorwaarts Naar Morgen wat doomy aan in het intro. Wanneer de blastbeat er echter in knalt kan niemand meer ontkennen dat dit achter dezelfde deur vandaan komt dan Antzaat. Ook de sound van Bloedmaan is onmiskenbaar aanwezig in de riffs van Ronarg. De zang laat echter wel een verschil horen. Naast de herkenbare screams zet de zanger namelijk ook geslaagde cleane zang in. Het nummer kent ook een speelse marcherende riff die het oorlogsthema wat extra heroïek meegeeft.
Op De Vreemdeling zit ook weer zo’n gekkige riff die de muziek een lekker eigenwijze smoel geeft. Welkome afwisselingen, want de riffs en drums die eromheen gespeeld worden zijn soms wat inwisselbaar. Dat zegt overigens niets over de kwaliteit, maar het ligt wel erg in het verlengde van wat er met Antzaat en Bloedmaan tentoongesteld wordt. Het Franstalige stukje tekst wordt prachtig en vol passie gebracht. Als daarop een bas solo en prachtige cleane zang volgen heeft ook dit project mij te pakken. Erg sterk gedaan, net als het wat fellere Het Bloedende Hart en de zeer sterke afsluiter Moord op de Duivelshoek. De basis is wellicht wat veel ‘van hetzelfde laken een pak’, maar de unieke zanglijnen en gedurfde uitstapjes maken dat het geheel blijft boeien. Dat sommige zanglijnen op de afsluiter net een beetje ertegenaan duwen qua zuiverheid is dan ook direct vergeven.
Al met al zetten de heren hier een zeer sterke split neer. De vier tracks van Ronarg hebben genoeg eigen smoel om bestaansrecht af te dwingen. De drie tracks die men met Antzaat neerzet zijn gewoon weer ijzersterk en wakkeren het verlangen naar een tweede full-length verder aan. Hopelijk wordt dan de mix nog eens kritisch onder de loep genomen, want daar is nog wat te winnen. Als men op nieuw werk net zoveel lef durft te tonen met uitstapjes richting de jaren tachtig zoals op Consummation By Decay, dan teken ik vast voor een gouden plak. Ronarg en de zijnen bewijzen met Madness / Morgen opnieuw een van de hoofdrolspelers van de Belgische black metal scene te zijn.