Niet alleen de dreigende wolken boven Utrecht brengen duisternis met zich mee; ook Carach Angren levert een wezenlijke bijdrage aan deze sombere sfeer. De Nederlandse black metal band staat in de Pandora-zaal van TivoliVredenburg en dit markeert de eerste show in het thuisland sinds 2019. De formatie staat al jaren bekend om haar uitgesproken symfonische inslag en theatrale benadering van het genre. Het voorprogramma, verzorgd door Dan Brooklyn, sluit naadloos aan bij dit theatrale karakter. Verslaggevers Jochem en Jordy zijn ter plaatse om deze bijzondere avond met eigen ogen te ervaren.
Dan Brooklyn vertelt op het podium met zijn muziek het verhaal van occultist Aleister Crowley. Die sfeer van magie, maar zeker ook hedonisme wordt ondersteund door twee schaars geklede danseressen. De frontman wordt bijgestaan door een prima band die ook wat achtergrondvocalen verzorgt.
Het publiek reageert aanvankelijk wat lauw, in mindere mate bekend met het repertoire, maar gaandeweg wint Dan de sympathie en wordt er toch geklapt en gaan de vuisten soms omhoog. Hij heeft een goed gevoel voor show en weet met grootse gebaren te overtuigen als frontman. Muzikaal gezien is de industrieel klinkende shockrock theatraal genoeg om te passen bij de headliner van de avond. Samples van de iconische Mr. Crowley dragen bij aan het theatrale gevoel. (Jochem)
Na een half uur ombouwen is het tijd voor het Limburgse duo Carach Angren, echter worden zij live bijgestaan door een gitarist en drummer. Een indrukwekkende backdrop siert de achterzijde van het podium en trekt direct de aandacht van het publiek.
Onder begeleiding van een theatrale intro betreden Seregor en zijn medemuzikanten het podium, om vervolgens hun set te openen met het onheilspellende The Ghost of Raynham Hall. Aanvankelijk staat het drumgeluid hard in de mix, wat enigszins ten koste gaat van het gitaarspel, maar dit wordt gelukkig spoedig gecorrigeerd. Het gitaarwerk komt daarna beter tot zijn recht, met slechts enkele kleine schoonheidsfoutjes die nauwelijks het vermelden waard zijn.
Tussen de nummers door richt Seregor zich in het Nederlands tot het publiek en het zware Zuid-Limburgse accent staat nogal haaks op de helse schreeuwen die hij normaal ten tonele brengt. Zijn podiumpresentatie is energiek en overtuigend, en hij is een ware showman. Voorafgaand aan The Carriage Wheel Murder wordt er al direct gehoor gegeven aan de wall of death oproep van de frontman.
Carach Angren presenteert een evenwichtige dwarsdoorsnede van hun volledige discografie en weet moeiteloos te schakelen tussen tempo’s en intensiteit. Zo wordt het relatief toegankelijke Franckensteina Strataemontanus (ja, die spelling heb ik meerdere malen na moeten kijken) opgevolgd door het rechtlijnige, van Lammendam afkomstige, A Strange Presence Near the Woods, waarna het trage en beklemmende Monster wordt ingezet.
Waar de Limburgers vaak kiezen om een aantal hits links te laten liggen, is er ditmaal wel ruimte voor magnum opus The Sighting Is A Portent Of Doom. Dit nummer valt op door zijn rijke symfonische arrangementen, waarbij de toetsenpartijen van Ardek extra goed tot hun recht komen. Daarnaast wordt er met regelmaat teruggegrepen naar het debuutalbum, wat onder meer blijkt uit de afsluitende nummers Heretic Poltergeist Phenomena en Haunting Echoes From The Seventeenth Century.
Uiteraard betreft dit niet het echte einde van de show. Het publiek wordt getrakteerd op een toegift, die niet alleen meerdere moshpits tot gevolg heeft, maar ook nog één laatste gelegenheid biedt om uitbundig te headbangen. Deze finale vindt plaats tijdens het krachtige Bloodstains On The Captain’s Log, waarmee Carach Angren een indrukwekkende set tot een passend einde brengt. (Jordy)
Foto’s: Sethpicturesmusic