Het is alweer drie jaar geleden dat ik getuige mocht zijn van alle optredens op het gezelligste metalfestival van Nederland: Fortarock. Eén van de hoogtepunten was ongetwijfeld het Poolse Decapitated die met volle overtuiging de tent omver blies. “Bruut groovend wordt het tempo langzaam opgevoerd en het is alsof je een locomotief een kopstoot geeft. De technische deathmetal wordt strak en snoeihard uitgevoerd”.
De band levert anno 2022 nog altijd snoeiharde deathmetal met de release van het nieuwe album Cancer Culture. Een album dat je van voor tot achter met een overdosis decibellen kietelt. Met From The Nothingness With Love opent de band rustig met een marsritme dat langzaam de spanning opbouwt en zich ontlaadt in Cancer Culture. Het tempo wordt opgevoerd en het is meteen duidelijk dat de tandem van gitaarriffs en strak drumwerk de toon heeft gezet voor ruim een half uur genieten. Binnen die strakke basis zet Decapitated een mooie groove neer met melodieuze elementen die in Just A Cigarette een vervolg kent. Een compositie waarop je rustig het etiket melodie gestuurde deathmetal kunt plakken. De variatie in tempo en intensiteit maakt de compositie gevarieerd en enorm sterk.
Met No Cure gaat de band onverstoorbaar verder. Een moment van rust geven de heren je niet. Het viertal zet er meteen de hoogste versnelling in en Rafal “Rasta” Piotrowski brult en grunt er zijn teksten dwars door- en overheen. Drummer James Stewart laat zich niet onbetuigd en laat horen dat hij meer is dan een ADHD-heimachine. Na een uitstekend stuk gitaarspel van Waclaw “Vogg” Kieltyka ontpopt het drumwerk zich in een soort tribalachtig ritme waarna de band weer fullspeed verder gaat.
Hoewel Hello Death start op een opzwepende en vertrouwde manier verrast de band halverwege met een stijlwisseling en de inbreng van Tatiana Shmayluk (Jinjer). Je kunt het niet echt een duet noemen, maar de zang is fris, melodieus en past uitstekend. Decapitated verrast en overtuigt. En dan hebben we Iconoclast nog niet gehad. Deze compositie die op single uitgebracht is en waar Robb Flynn (Machine Head) een rol speelt is de ultieme deathmetalcompositie. Een juweel op dit schijfje en een diamant in het algemeen. Dit klopt van voor tot achter. Na het intrigerende en opzwepende intro is het van dik hout planken zagen en grooved alles en iedereen tot de ramen ervan trillen. Iconoclast is gezegend met een megariff, het tempo klopt helemaal en het is knap wanneer je hierbij je hoofd stil kunt houden. Een ultieme compositie voor de challenge ‘wie kan het langst niet headbangen’. De bijdrage van Robb is sterk. Zijn wat lijzige, doch krachtige bijdrage, houd je mooi bij de les. Daarna wordt er mooi gespeeld en afgewisseld met de diverse melodielijnen en blijft de riff genadeloos doorgaan.
Bij de start van Suicidal Space Programme kun je even op adem komen hoewel dat van korte duur is. Via de ultieme deathmetalcompositie Locked waarin Decapitated in ruim één minuut alle registers open gooit, zetten ze zwaar in met Hours As Battlegrounds. Het is langzaam en log en heeft een fikse dosis melodie in zich. Het is een compositie die je zou kunnen omschrijven als een instrumentaal met zang. Het drumwerk vraagt weer de nodige aandacht en ergens moet ik aan Gojira denken. Een lange gitaarsolo maakt het geheel mooi af.
Het album sluit af met Last Supper. Een soort mix van thrash- en deathmetal vormt de basis. Het tempo blijft hoog en pas na drie minuten is er even een tijd van bezinning en komt het marsritme uit het begin weer terug. Gitarist Vogg mag zich even uitleven in een rustig aanhoudende solo maar het album sluit in stijl af met een superstrak einde.
Cancer Culture is de natte droom van de deathmetalliefhebber. Zelf vind ik dat Decapitated zich met Iconoclast heeft overtroffen en het album iconisch vorm heeft gegeven. Deze Poolse invasie is er één die ik met open armen ontvang.