Voorganger DSM III is een veel gedraaid album bij mij thuis en na het zien van de liveprestaties van dit trio op ons lokale mini-lowlands Under The Milkyway, vorig jaar, heb ik ook direct enkele eerdere elpees kunnen bemachtigen uit handen van de band zelf. De verwachtingen voor de nieuwste plaat waren dan ook hooggespannen.
Net als bij hun eerdere Transgenic album, kan de band soms onverwacht uit de hoek komen. In dit geval was het de nogal mechanisch aandoende ritmes die deden vermoeden dat er aan sommige nummers ook behoorlijke digitale bijdrages waren toegevoegd. Op de nieuwste plaat is de rock component ook niet heel erg sterk vertegenwoordigd. Behoorlijk psychedelisch, meer dan voorheen, met heel veel chorus en flanger zweven de meeste nummers voorbij. Soms moest ik zelfs een beetje aan de Beatles in hun paddenstoelen en oosterse invloeden periodes denken; vaak toch best wel knap uitgevoerd, maar anders dan verwacht.
Toch kan je duidelijk stellen dat de Led Zeppelin invloeden van voorheen, hoewel deels nog steeds oosters getint, meer opgeschoven zijn van (enigszins gefreakte) blues en rock naar vroeg jaren zeventig psych-pop. Naast veel dromerige (de titel had het al voorspeld) passages, springen The Tragedy Of Men, qua freaky staccato ritme en erg lekker gitaarwerk samen met het jazzy Flowers, Angels And Chaos er wel uit. Een speciale vermelding nog voor hekkensluiter Insomnia die bij vlagen wel erg dicht bij de hoorspel-achtige spullen van vroege Zappa (Mothers of Invention) komt. Zoals bovenstaande al aangeeft, was dit even anders dan verwacht en kost het een paar draaibeurten meer om te waarderen, maar toch moet je weer concluderen dat deze gasten wel een stuk muziek kunnen neerzetten. Ook deze zal toch ook weer zijn nodige draaiuren gaan maken. Mocht je trouwens deze band nog niet live aan het werk gezien hebben, dat is zeer de moeite waard en ze zijn binnenkort voor een paar optredens in ons land.