Na een sterke eerste dag gaat Dynamo Metalfest vandaag verder onder aangenamere omstandigheden. Waar het gisteren nog benauwend warm was, is het vandaag een stuk prettiger en ook de drukte valt mee. Het terrein is goed gevuld, maar nergens overvol waardoor bezoekers zich gemakkelijk kunnen verplaatsen. De entree verloopt vlotter dan op de openingsdag en het terrein oogt overzichtelijk en verzorgd. Collega-schrijver Jochem is ook dit weekend aanwezig en zal de Static-X en Kreator reviews voor zijn rekening nemen.
Net als ieder jaar mag de winnaar van de bandbattle het festival openen op de kleine Kink Distortion Stage en ditmaal valt die eer te beurt aan het Zeeuwse Inherited (6,5). De lompe thrashriffs zijn voorzien van een aanstekelijke groove en worden krachtig ondersteund door het diepe gegrom van frontman Jamie.
Terwijl het publiek langzaam de ijsbaan betreedt, benutten de vijf heren hun kans en zwepen zij de aanwezigen met zichtbaar plezier op. De band oogt energiek en enthousiast, al heeft het publiek merkbaar wat tijd nodig om de slaap uit de ogen te wrijven. Hoewel Inherited niet vernieuwend is en zich schaart onder de vele soortgenoten, weet de Zeeuwse formatie Dynamo Metalfest de vroege vogels te vermaken.
Sinds een jaar of drie geldt het Japanse Hanabie (8) als een veelbelovende kracht binnen de metalcore. De band verweeft het genre met invloeden uit dance en J-Pop, wat resulteert in een kleurrijk geheel. Ook de podiumaankleding en het uiterlijk van de leden zijn eclectisch en speels. Zangeres Yakina schakelt moeiteloos tussen hoge gilletjes en scherpe screams, terwijl gitariste Matsuri de schone zanglijnen verzorgt. Op de dansbare beats wordt gezwaaid, terwijl de stevigere passages leiden tot enthousiast headbangen.
De energie spat van het podium, waarbij vooral de zangeres zich ontpopt tot een charismatische frontvrouw die voortdurend interactie zoekt met het publiek. Onvermoeibaar bewegen de dames van links naar rechts over het podium. Hanabie is een unieke verschijning, misschien buiten het traditionele fundament van het festival, maar duidelijk gewaardeerd.
Eigenlijk zou op dit moment het Limburgse Phantom Elite spelen, maar wegens een noodgedwongen annulering neemt het Belgische Bark (6) hun plaats in. De death ’n roll van de band komt echter niet volledig tot zijn recht, mede door het gebrek aan speakers bij het kleine podium, waardoor de instrumenten rommelig klinken en enkel de zang van Ron te hard hoorbaar is.
Desondanks dendert Bark onverstoorbaar door met rauwe energie en enkele stevige headbangriffs. De frontman lijkt continu boos, alsof hij gekomen is om alles kort en klein te slaan en die houding slaat over op het publiek. Pitchers vliegen door de lucht en opwaaiend zand siert de voorste rijen. Uiteindelijk weet Bark het publiek naar zich toe te trekken, maar kijk ik onverschillig toe achteraan.
De Engelse nieuwkomer Celestial Sanctuary (7) bestaat slechts zes jaar, maar heeft met twee albums voldoende materiaal om een half uur te vullen. Hun death metal is opzwepend en gevarieerd genoeg om de aandacht vast te houden, met frequente tempowisselingen die het optreden levendig maken. Vooral de melodische passages bieden een welkome afwisseling op het rechtlijnige gebeuk en lenen zich uitstekend voor headbangen.
De Britten spelen strak en houden het tempo hoog, terwijl ze het publiek slechts spaarzaam toespreken. Alleen bij een oproep tot een circlepit of wanneer Obituary geëerd wordt, zoeken ze het contact. Het resultaat is een degelijk optreden met enkele verrassende wendingen, maar zonder dat het uitgroeit tot een echte uitschieter.
Amerikaanse industrial band Static-X (8) bezoekt ons land niet zo vaak. Dus het mag bijzonder genoemd worden ze vandaag te mogen aanschouwen. Intussen zijn we wel wat meer gewend aan nieuwe frontman Xer0 die met een mysterieus masker en oplichtende ogen een soort gerobotiseerde versie lijkt van de helaas overleden frontman Wayne Static.
Hoewel ze na de heroprichting best wat goede nummers hebben uitgebracht lijken ze ook te begrijpen dat een festival als dit het toch moet hebben van de hits en de nostalgie. Het is dan ook niet vreemd dat het publiek het meest enthousiaste is bij klassiekers als Push It en Wisconsin Death Trip.
Daarnaast hebben ze alles uit de kast gehaald er een grote show van te maken. Niet alleen met goede visuals achtergrond maar ook door een bizar scala aan gemaskerde sfeermakers. Zo danst er een gast met een enorm soort klokmasker op het podium, wordt er door een ander gemaskerd passage gecrowdsurfd op een rubberbootje, maar staat er ook een enorme grote soort Frankenstein op het podium te swingen. Lekkere groovy industrial riffs, een flinke dosis nostalgie en een opmerkelijke partij theater zorgen dus voor een gedenkwaardig optreden.
De eerste band die een donkerdere toon aanslaat vandaag is het Amerikaanse Wraith (7). De mix van punk, black en speedmetal roept vergelijkingen op met Midnight, al zijn de vocalen hier krachtiger. Met snelle riffs en flitsende solo’s zorgt de band voor een energieke impuls.
De Amerikanen dagen de security uit en vragen nadrukkelijk om crowdsurfers. Het optreden schakelt moeiteloos tussen snelle speednummers, punk met een flinke dosis attitude en zwartgeblakerde krijsen. Vooral de hoofdriff van Absolute Power blijkt extreem aanstekelijk en vormt een absoluut hoogtepunt. Aan variatie ontbreekt het niet en Wraith wint er ongetwijfeld nieuwe fans bij.
De huidige tournee van Obituary (8) staat in het teken van Cause Of Death en de setlist bestaat dan ook grotendeels uit nummers van dit album. Het instrumentale Redneck Stomp dient vandaag als intro. De band rondom de gebroeders Tardy en gitarist Peres speelt strak en krachtig met drummer Donald als ritmische motor.
Hoewel de composities old school zijn, overstijgen zij de middelmaat van veel OSDM-bands. Waar het genre vaak draait om brute vocalen, weet Obituary juist instrumentaal te imponeren. De logge, rauwe passages worden afgewisseld met doublebass en melodieuze solo’s. De kenmerkende stem van Tardy doet zijn werk op nummers als Chopped In Half en Cause Of Death, maar het is vooral het gevoel voor ritme dat het publiek in beweging brengt.
Die beweging uit zich niet alleen in traditionele pits, maar ook in ludieke taferelen, zoals een fotograaf die in een opblaasboot crowdsurft en talloze opblaaskrokodillen die de lucht in gaan. Als afsluiter klinkt het titelnummer van het iconische debuut Slowly We Rot, waarmee Obituary zich opnieuw bewijst als vaandeldrager van de smerige death metal. Zonder twijfel één van de hoogtepunten van de dag.
Eindelijk verschijnt er een band die volledig aansluit bij mijn voorkeuren. Het Engelse Conjurer (8,5) weet de perfecte balans te vinden tussen post-metal en sludge. De composities zijn complex, vol breaks en onverwachte wendingen, waardoor het vrijwel onmogelijk is de aandacht te verliezen. De maniakale schreeuwen van gitaristen Dan en Brady grijpen de luisteraar bij de keel, terwijl de muziek op de zeldzame rustige momenten nog zwaarder aanvoelt. De melancholie en het nihilisme druipen van het podium af en Conjurer is waarschijnlijk de enige band van de dag die werkelijk inspeelt op de emotie van het publiek.
Onder de gelaagde riffs zijn zelfs mathcore-invloeden en polyritmische patronen te herkennen. Binnenkort keert de band terug naar Nederland, met een nieuwe plaat in aantocht. De reeds uitgebrachte single Hang Them In Your Head laat zien dat de lat bijzonder hoog ligt. Conjurer kwam, zag en overwon, al is het spijtig dat slechts de helft van de baan gevuld is tijdens dit optreden.
De Zweden van Thrown (8) presenteren zich als de meest brute band van de dag, niet in de laatste plaats door de oorverdovende geluidsafstelling. Breakdowns volgen elkaar in razendsnel tempo op, terwijl vocalist Marcus als een bezetene door de microfoon blaft.
Thrown speelt compromisloos en zonder genade. Af en toe verzanden de composities in een chaotische brei, maar over het algemeen komen gitaren en drums sterk naar voren. Met veertig minuten speeltijd komt bijna de volledige discografie langs, waarbij het album Excessive Guilt vrijwel integraal klinkt. Vent, Guilt en Bitter Friend behoren tot de hoogtepunten, terwijl het oudere Parasite de grootste meezinger is. Het resultaat is een muur van geluid waar geen speld tussen te krijgen is en het publiek reageert met een constante stroom aan crowdsurfers en de heftigste pit van de dag.
Wat een verschil toch, Kreator (8) in de begindagen van de thrash metal en nu. Dan bedoel ik niet de kwaliteit van de muziek, maar wat ze allemaal het podium op zeulen. Enorm grote standbeelden van demonen, opgehangen poppen en meer vlammen dan in een aflevering van het A-team.
Niet dat de band dat allemaal nodig heeft, want ze spelen nog verbazingwekkend energiek en strak na al die jaren. Hoogtepunten zijn natuurlijk het aanstekelijke Satan Is Real en opzwepende Violent Revolution, maar het nieuwere Hate Über Alles doet het ook gewoon heel goed. Nog steeds een relevante band!
Een meer terechte headliner dan Within Temptation (8), en bovendien haalbaar voor Dynamo, is nauwelijks denkbaar. Dat de band tevens uit Nederland komt en geldt als bakermat van onze nationale scene, maakt de keuze alleen maar logischer. Het laatste studioalbum Bleed Out is inmiddels twee jaar oud, maar vormt nog steeds de inspiratiebron voor de opening van dit concert. Met We Go To War en het titelnummer trapt de band af onder begeleiding van indrukwekkende theatrale beelden.
De visuele effecten sluiten naadloos aan bij de muziek, terwijl de krachtige, loepzuivere vocalen van Den Adel perfect resoneren in de uitgebalanceerde geluidsmix. De setlist is zorgvuldig opgebouwd, waarbij publieksfavorieten als Faster en Stand My Ground worden afgewisseld met minder bekend werk. De zangeres wisselt tussendoor van outfit om de nummers visueel extra kracht bij te zetten, terwijl de band strak en professioneel speelt.
De tijd vliegt voorbij en al snel klinkt het iconische Ice Queen, gevolgd door een toegift van Our Solemn Hour en afsluiter Mother Earth. Within Temptation oogst een lang eindapplaus en bewijst dat Nederland trots mag zijn op een band die na dertig jaar nog altijd populair is en overtuigend het festivalseizoen weet af te sluiten.
Foto’s: Charlotte Grips Fotografie