Een hedendaags album dat nostalgische beelden oproept aan de gedenkwaardige strooptochten door tweedehands vinylzaken eind jaren tachtig in Londen.
Ik was samen met een goede vriend, die toevallig ook dezelfde hobby had (vinyl verzamelen), twee jaar achter elkaar, twee weken in Londen. Hoogste prioriteit was om onze vinylcollecties aan te vullen. Bij elke binnenkomst in een nieuw ontdekte tweedehands vinylzaak werd je onveranderlijk onder gedompeld in rauwe, niets ontziende punkmuziek of andere obscure underground geluiden. Welnu, het beluisteren van het debuut van Eryx London geeft precies dat gevoel terug.
De band is gevormd om zangeres Eryx sie ook de nummers schrijft. Ze heeft wat kleine successen gehad met haar vorige band Hoosh en gaat daarna op zoek naar muzikanten die haar kunnen helpen bij een nieuw project en een band willen vormen. Er wordt een tijdje getoerd als een elektronisch rock duo, soms een trio, maar uiteindelijk wordt in december 2019 de band Eryx London opgericht. De band komt uit Italie en schaart zichzelf graag onder Indie en Britpop.
Met de eerste single Parasite wordt de aandacht getrokken en het levert de band een platencontract op. Het nummer is meer punkrock dan Britpop, het is stevig, rauw en voorzien van een tekst die in Engeland niet meteen door de censuur zou komen in de jaren tachtig. Om die nog maar eens aan te halen. In het nummr Just A Boy komt de band weer enigszins tot rust, maar het merendeel van de nummers is heerlijk ongepolijst en rauw.
Voor de liefhebbers van het geluid van toen dat vandaag de dag nog niets aan kracht heeft ingeleverd en gewoon mee kan gaan in de hedendaagse muziekwereld. Dit is een sterk album en er mag zeker een vervolg op komen.
Eryx London – Selfish
248
vorig bericht