Frayle is een doom/post-rockband uit Cleveland, bestaande uit kernleden Sean Bilovecky en Gwyn Strang. Met Gwyn’s fluisterende stem en Sean’s heavy riffs wordt een uniek geluid neergezet. We spraken met Gwyn, net na hun show op Alcatraz.
Hoe was jullie show vandaag?
“Het was geweldig. Zodra je die energie van het publiek voelt en er een uitwisseling plaatsvindt, wordt het magisch. Dan kan ik op het podium echt verbinding maken, spreuken ‘werpen’ en samen met het publiek magie creëren. De energie was perfect, al was het wel erg luid — ik ben vrij zacht van stem. Gelukkig hadden we een goede geluidsman die dat perfect wist te balanceren.”
Waar komen jullie vandaan en hoe loopt de tour tot nu toe?
“We hebben tot nu toe twee shows gedaan. Twee dagen geleden stonden we op Brutal Assault, en daarvoor hadden we een optreden met Fear Factory en Machine Head in MCK. Na Alcatraz hebben we gelukkig een dag vrij, en daarna spelen we op Bloodstock, Summer Breeze en doen we een paar clubshows — in Keulen, Hamburg, Frankfurt en Petronat. We reizen in een kleine tourbus, maar dit keer is het er eentje die écht comfortabel is.”
Hebben jullie al iets geks of stressvols meegemaakt deze tour?
“Op Brutal Assault raakten we een koffer kwijt met onder andere een computer erin. Dat gaf flink wat stress; we waren al bezig om de politie te bellen. Uiteindelijk bleek dat een andere bandcrew de koffer per ongeluk had meegenomen. We hebben ’m terug, gelukkig.”
Jij maakt je eigen outfits. Hoe belangrijk is dat voor Frayle?
“Ik ontwerp zelf jurken en laat gezichtsaccessoires maken door Kat’s Little Factory, die nu ook met ons mee is. Mijn hoofdtooien koop ik vaak bij kleine ontwerpers via Etsy. Het hoort echt bij de totaalbeleving die ik wil neerzetten. Ja, soms is het oncomfortabel, en ja, het is veel gedoe, maar zodra ik op het podium sta en het klopt, dan weet ik dat het het waard is.”
Er komt een nieuw album aan. Wat kunnen fans verwachten?
“Het album verschijnt op 10 oktober. We hebben al twee singles uitgebracht, en er komen er nog twee. De plaat is een mix van heel langzame, bijna verstilde nummers en wat meer up-tempo werk. Dit is de eerste keer dat we met een externe producer hebben gewerkt. Hij heeft ons uitgedaagd om op nieuwe manieren te denken. Bijvoorbeeld bij Summertime Sadness: hij stelde voor om een opvallende pauze en ademhaling in te bouwen. Dat leek eerst vreemd, maar het gaf het nummer echt een heel andere, veel spannendere lading.”
Jullie hebben eerder zelf geproduceerd in jullie eigen studio. Hoe is dat begonnen?
“Sean, mijn partner, is al heel lang muzikant. Hij is gek op apparatuur en sound. Van daaruit is het eigenlijk vanzelf gegroeid naar een eigen studio waar we alles zelf opnemen.”
Waarom covers, zoals Ring of Fire en Summertime Sadness?
“Covers zijn gewoon leuk. Ze geven je de kans om een nummer op je eigen manier te interpreteren. Johnny Cash is iconisch, en Lana Del Rey is een moderne, donkere, vrouwelijke icoon. Beiden spraken ons meteen aan. Misschien doen we ooit nog eens Black Sabbath — ik zing dat nu al regelmatig onder de douche.”
Is er een album dat jouw leven veranderde?
“Dummy van Portishead. De kwetsbaarheid en imperfectie in de zang hebben me diep geraakt. En Bela Lugosi’s Dead van Bauhaus heeft me als jong meisje in een klein Canadees stadje laten zien dat er een hele andere wereld bestaat.”
Je komt uit Canada maar woont nu in Cleveland. Hoe is dat zo gekomen?
“Ik verhuisde omdat iemand mijn kledinglijn wilde verkopen. Dat was de aanleiding. Het leidde tot een nieuw leven in Cleveland, waar de mensen eigenlijk vriendelijker bleken dan in Toronto.”
Foto: Linda Kuijpers