Like Moths To Flames – No Eternity In Gold

De diverse metalgenres worden allemaal gekenmerkt door bepaalde elementen, eigenschappen en voorwaarden. Dit klopt natuurlijk niet helemaal, maar het maakt het soms wel gemakkelijk om muziek een richting te geven. Eén van de voorwaarden voor een goede metalband lijkt de bandnaam te zijn. Veel metalcorebands hebben namen die vaak uit meerdere woorden bestaan en bovenal onduidelijkheid bieden van de herkomst ervan. Like Moths To Flames vind ik daar wel een goed voorbeeld van. De band is toe aan het vijfde album No Eternity In Gold en laat een collectief horen die wel weet waar Abraham de metalcoremosterd vandaan haalt. In elf nieuwe composities blaast de band de boel flink op en biedt tekstueel een uitlaatklep voor alle negatieve gevoelens die je met je meedraagt.
The Anatomy Of Evil maakt het allemaal meteen duidelijk ondersteund door een dikke en krachtige groove. Meteen van 0 naar 100 in 5 seconden waar metalcoreMax jaloers op zou kunnen zijn. Naar het refrein toe blijft de krachtige vibe sterk overeind terwijl er een sterke melodie overheen wordt gegoten. Een bijzonder aantrekkelijk geluid is het, logische, vervolg. Met een dikke breakdown weet je gewoon dat het helemaal snor zit met deze band. Habitual Decline is de muzikale uitlaatklep waar ik het eerder over had. Het geheel wordt vrij zwaar aangezet en beweegt zich, gitaartechnisch, soms wat naar de djentkant. Het is vooral erg opzwepend wat de heren hier neerzetten en toch toegankelijk. Hoewel de toegankelijkheid misschien nog meer naar voren komt in Burn In Water, Drown In Flame of Killing What’s Underneath. Burn In Water, Drown In Flame heeft daarvoor ook een prettig stuk gitaar en drum in zich terwijl het vooral het refrein is waar we met z’n allen flink op kunnen bewegen met hoofd en willekeurige ledematen.
Was de drumpartij hier al prettig, in Fluorescent White lijkt de hele drumkit een eigen leven te gaan leiden en onophoudelijk tekeer gaat. Wat Like Moths To Flames daarbij kenmerkt is het gevoel voor evenwicht in muziek en zang. Ze weten op het album een goede mix neer te zetten tussen de diepe grunts en de clean vocals en bieden muzikaal genoeg afwisseling.
Hebben we het over toegankelijkheid gehad. God Complex is zeker ook nog een goed voorbeeld hiervan. LMTF weet hier spanning op te bouwen op een bijzondere manier en weet halverwege met een dikke breakdown het refrein op te blazen.
Naar het einde van het album komen er nog wat djentinvloeden van bijvoorbeeld Within The Ruins bovendrijven. A Servant Of Plague geeft datzelfde gevoel of daarna met Demon Of My Own een bijna lieflijke en dromerige compositie voor te schotelen. Heel prettig voor de hersenpan en zeker wanneer Spiritual Eclipse en Selective Sacrifice daarna worden ingezet. Laatstgenoemde compositie is enorm scherp maar heeft ook de melodie die daarop de verzachtende factor mag zijn. De breakdown en djentinvloeden zijn hier in elkaar verweven en maken de weg vrij voor de lekkere uitloop.
Like Moths To Flames bidet met No Eternity In Gold een mooi evenwichtig metalcorealbum dat met de nodige breakdowns en djentelementen lekker binnenkomt. Scherp en evenwichtig zet de band een puik geluid neer.