Memoriam – Requiem For Mankind

Elk jaar een nieuw Memoriam-album, is dat niet wat van het goede teveel? Afgaand op Requiem For Mankind ontbreekt het deze band nochtans niet aan goede ideeën. Die worden ook nog eens met veel branie en bruisend van enthousiasme door de boxen gejaagd. Wie dacht dat Memoriam een leuk hobbyprojectje is in de aanloop naar het pensioen van Karl Willets en co, kan meteen een kruis maken over die gedachte. De oudjes tonen nog eens hoe het moet: bijten en niet meer loslaten.  
 
Drummer Andy Whale is terug van eigenlijk niet weggeweest. Hij gaf er nochtans de brui aan bij Memoriam omdat het hoge tempo van opnemen, touren en opnieuw opnemen en opnieuw touren te hoog lag. De bandleden hebben wel een halfslachtige poging gedaan om een nieuwe drummer te vinden, maar hebben dan toch maar Whale overtuigd om op zijn stappen terug te keren. Whale bedankt voor al die blijken van waardering met inventieve, ruwe en toch strakke grooves als onwrikbare fundering voor de agressieve gitaarpartijen.
 
Dit derde album is van een hogere orde dan The Silent Vigil of For The Fallen als je kijkt naar de composities, de productie en de lyrics. Daarbovenop straalt het album als geheel een sense of urgency uit die maatschappijkritiek, wereldpolitiek en persoonlijke frustraties nog overstijgt. Deze band moest dit ei kwijt kunnen en dringend. Vooral het gemiddeld hogere tempo zorgt daarvoor. Ondanks die knalprestatie als geheel steekt eerste single Shell Shock er toch net iets bovenuit op dit nieuwe album. Andere knallers zijn Refuse To Be Led en Fixed Bajonets.
 
Requiem For Mankind is één van de sterkste deathmetalalbums van het jaar. Oldschool death zonder oogkleppen en ook best te pruimen door fans van pakweg thrashmetal.
 
Je kan Memoriam op 29 september aan het werk zien in Rotterdam (Baroeg). Fractured Insanity speelt dan als support.