Morgarten – Cry Of The Lost

Morgarten komt het Franstalige gedeelte van Zwitserland en is vernoemd naar de befaamde veldslag in Morgarten in 1315. Een slag waar de Zwitsers de Oostenrijkers wisten te verslaan. Met hun folk- / blackmetal verwijzen ze muzikaal naar die heftige periode en brengen nu met Cry Of The Lost het vervolg van hun debuut Risen To Fight uit 2015. Cry Of The Lost kan gezien worden als een conceptalbum dat in het verlengde ligt van het vorige album. Alle composities zijn gebouwd rond een Zwitserse held met de naam Arnold von Winkelried. Belangrijke momenten in zijn leven zijn muzikaal gevat in twaalf composities.
Frères d’Armes opent het album met een soort van drinklied. Van daaruit zet de band de pagan- /deathmetal in en wordt er snel gespeeld door drummer Joël. De compositie ademt razernij en is voorzien van een aantal fraaie zangstukken waarbij het groepsgevoel gestalte krijgt. Gitaartechnisch zijn er overeenkomsten met een band als Amorphis. Tales Of My Lands is wat luchtiger van aard en de melodie vraagt gewoon om een feestje. Tussendoor zet Morgarten diverse accenten in en de pure pagan of fijne folk krijgt een hoogtepunt wanneer het tempo stil valt en de doedelzak vanuit de Zwitserse bergen de boodschap vertelt. Een boodschap die vergezeld gaat van een mars- of tribalritme.
Kracht en snelheid komen terug in First Blood en de deathmetalbasis is stevig verankerd in het complete geluid. Sons Of Darkness en Oath Of Allegiance kennen eenzelfde intro. De groepszang is mooi en in beide composities voorziet Morgarten het complete geluid van leuke tempowisselingen en de versnellingen geven het geheel snelheid. Met Oath Of Allegiance is de band klaar voor de strijd. Zonder twijfel.
Met Peaceful Soul Of The Dying doet Morgarten het even rustig aan. Het tempo ligt over het algemeen laag hoewel ze soms even flink alles op de staart trappen. En dat is goed omdat het strijdlied Die Or Fight het album vervolgt. Krachtig wordt er ingezet op een muzikale overwinning. Toch blijft deze voor mij lichtelijk uit. Het gangbare Backed To A Flayed Tree ligt gemakkelijk in het gehoor, maar ik mis ergens het gevoel dat ik had bij de eerste composities. Mede door de zang treedt er een soort van verzadiging op waarbij ‘verveling’ om de hoek loert.
Met een hele lange instrumentale aanloop in Dawning Of The Reborn lijkt het tij een beetje te keren, maar nog niet helemaal. De tempowisselingen zijn weer mooi aanwezig en er wordt knap gespeeld met het tempo. Hier zorgen ze door middeleeuws muziekspel en diepe zang voor een opleving. Met The Last Breath zijn er geen verrassingen en ook Meeting The Almighty is meer van hetzelfde.
Ik blijf dus een soort verwonderd en in tweestrijd achter na het beluisteren van Cry Of The Lost. Afzonderlijk zijn de composities, vooral muzikaal, echt wel leuk maar een heel album is voor deze reviewer een beetje teveel (eenzijdig).
Neemt niet weg dat deze band hoge ogen gaat gooien op het Brainstorm festival in Apeldoorn op 5-6 november in Gigant, want liefhebbers van Ensiferum en Eluveitie kunnen het album naar mijn idee wel waarderen.