Net als vorig jaar doet Impericon’s Never Say Die Tour weer Dynamo aan. Een mooie manier van deze grootgrutter van merchandise om hun spulletjes onder de aandacht te brengen en te zorgen voor wat aandacht voor zelfmoordpreventie. Op zich niet gek bedacht, en met een paar goede metalcore bandjes zeker geen straf om te bezoeken. Zo denken de over het algemeen jonge bezoekers er duidelijk over want ze komen zeker in grote getale opdagen.
Great American Ghost doet de aftrap. De sound van deze band is wat te rechtdoorzee om me echt te bekoren. Er zit een interessant vleugje hardcore verborgen in de meer standaard metalcore sound maar die komt net te weinig naar voren om te boeien. Energie hebben de mannen uit Boston (ze verontschuldigen zich voor hun afkomst met een knipoog) zeker voldoende en het is natuurlijk altijd klasse als de openingsact al iets van een moshpit teweeg weet te brengen.
Er komen behalve Parkway Drive meer metalcore bands uit Australië. Alpha Wolf is daar een mooi voorbeeld van. Ze hebben zich niet laten kisten door het vertrek van voormalig frontman Aiden Eliaz (vanwege aantijgingen van seksueel misbruik) en hebben met Locie Keogh een minstens even sterke brulboei in huis.
Our Hollow, Our Home is wel een persoonliijke favoriet deze avond. Ze geven hun metalcore net dat extra melodische randje wat een diepere laag geeft aan het geheel. Moet gezegd worden dat ze hun set aangepast hebben aan de kortheid ervan dus vrij continu het gaspedaal er op houden en blijven vlammen.
Wat Polar zo knap maakt is dat het snoeiharde metalcore brengt met een soort van doorlopende breakdown waarbij ook zonder cleane zang de melodie niet uit het oog / oor verloren raakt. Het knarst en beukt maar toch zijn het metalcore anthems. Tel daarbij een zanger op die ontzettend krachtig en sterk op het podium staat en je hebt het neusje van de metalcore zalm.
Op basis van de verkochte merchandise had je het al een beetje kunnen inschatten; verdomd veel mensen komen vanavond voor King 810. Je zou door al het gedoe rondom incidenten bij hun concerten en gezwaai met nepwapens in het verleden bijna vergeten dat deze band gewoon bijzonder sterke en originele metal neerzet op het podium. Frontman David Gunn weet waarover hij zingt, rapt, praat en brult. Zijn leven in het gewelddadige Flint was niet makkelijk en hij heeft er messteken en pistoolschoten moeten overleven. Dat geeft het geheel een extra scherp randje en David die extra agressie die de band een spannende rock ‘n’ roll vibe geeft. Over het optreden verder niets te klagen. David geeft alles en het geluid is vooral bij hun optreden ook van prima kwaliteit.
In Hearts Awake komt ook alweer uit Australië! Met een vrij toegankelijk geluid bezingen de heren sociale issues ondersteund door een verdomd zware serie breakdowns en soms een tikje elektronica. Ik moet zeggen dat het geluid hier soms wel heel erg hard klinkt en de bas de grond doet trillen als een rietje in de wind.
Bij hoofdact Crystal Lake hebben al wat mensen de zaal moeten verlaten vanwege het openbaar vervoer. De Japanners meppen met hun snoeiharde geluid je trommelvliezen naar de vaantjes. Accentloos Engelse teksten worden de microfoon in gebruld vergezeld van toch zeker creatief ingevulde metalcore standaarden. We vinden nog wat meer elektronische invloeden terug bij ze dan bij de vorige band. Dat gaat nergens ten koste van de bruutheid van de nummers echter.
Murw gebeukt door het dikke basgeluid van de avond, maar zeker vol energie en tevreden mag ik Dynamo verlaten in de hoop dat Impericon ook volgend jaar Dynamo als podium kiest.
Never Say Die Tour 2019 – Dynamo (Eindhoven) 09/11/2019
255
vorig bericht