Deze show was oorspronkelijk, zo heb ik begrepen, gepland in de grote zaal. Helaas bleek de headliner de legendarische status een beetje te hebben verloren en werd het optreden verplaatst naar the Next. Die werd wel uitverkocht, dat dan weer wel. De rijen bij de merch zijn wel groot, duidelijk dat iedereen de kans nog wil nemen om even dat laatste aandenken te kopen nu het nog kan.
Het is echter totaal niet druk bij de opener vanavond, jeugdige, Nederlandse, straight edge band No Way. Ze beginnen iets later dan gepland en in het begin moet de bassist ook nog even zijn instrument stemmen. Dat is een beetje tekenend voor het vrij rommelige optreden. Zanger Jora loopt bij de bindteksten wat zenuwachtig op en neer op het podium en verspreekt zich bijvoorbeeld bij aankondiging van nieuw nummer Where Has The Edge Gone en noemt het, bijna, het eerder aangekondigde nieuwe nummer Your Shit Never Ends. Elk nieuw liedje aankondigen haalt de vaart er ook een beetje uit. Als die vaart er, tijdens de performance in zit knalt het echter wel zeker en de jongens zitten vol energie. Het is vooral een genot om bassist George, als hij de kans heeft, even wat two step moves te zien doen. Op het laatst wordt een vriend van de band op het podium gehaald die een soort verloren zoon van Scott Vogel lijkt te zijn. Prima stem, opzwepende podiumpresentatie. Hij maakt helaas meer indruk dan de eigenlijke vocalist. Ik zag deze band eerder en toen vond ik ze toch echt beter. Misschien toch een beetje de zenuwen vanwege een uitverkochte zaal?
De tweede band, Quicksand, is bijna zo baanbrekend en invloedrijk als de headliner. Deze New Yorkers legden de basis voor veel andere post-hardcore bands. De gedeelde vocals van gitarist Walter Schreifels en bassist Sergio Vega houden door de variatie het optreden spannend. Het moet wel gezegd worden dat die van Sergio, zeker in het begin wat sterker klinken dan die van Walter, die een beetje warm moet draaien blijkbaar.
Met een dozijn nummers is dit meer dan gewoon een openingsband maar bijna een co-headliner. Er wordt maar gelijk afgetrapt met het populaire Fazer om daarna door te pakken met comeback single Colossus. Van het nieuwere Inversion tot het oudere Lie and Wait kan de band rekenen op goedkeurende knikken van het publiek. Het door het tapijt van bastonen kronkelende gitaarwerk staat als een huis. Moeiteloos krijgen we te horen waarom deze band zo toonaangevend is en geliefd bij zowel punkrockers als liefhebbers van kwaliteitsmuziek in het algemeen.
En daar zijn de dan, de Zweden die het plaatsje Umeå op de kaart zetten van punkrock- en hardcore fans. Refused begon als simpele hardcore band maar wist met album The Shape Of Punk To Come precies dat te doen wat de albumtitel zegt… De punkscene om te vormen met invloeden van jazz en elektronische muziek. Een dergelijk baanbrekend album heeft natuurlijk als nadeel dat alles wat daarna gemaakt wordt daarmee vergeleken wordt en er moeilijk aan kan tippen. Misschien is dat wel de reden dat de band besloten heeft er mee te stoppen. Aldus, onder de naam Refused. Frontman Dennis Lyxzén heeft namelijk aangegeven dat ze verder zullen gaan onder een eigen naam. Los van verwachtingen en restricties. Aan de verwachtingen wordt vanavond zeker volledig voldaan echter. Dus ja, natuurlijk horen we tegen het eind die enorme knaller New Noise en nummers als The Shape of Punk To Come en The Refused Party Progam van het bekendste album. Er is echter ook een ode aan het begin van de band middels de meer hardcore, eerste songs van de formatie zoals het agressievere Burn It. Tel daarbij recentere nummers als Destroy The Man en Elektra bij op, en je hebt een mooie dwarsdoorsnede van de mooie carrière van de band.
Deze laatste tour mag dan uitgesteld zijn vanwege Dennis’ hartaanval vorig jaar, hij lijkt weer prima in vorm. Niet alleen klinken de vocalen uitstekend, zijn speeches zijn ook meer bevlogen dan ooit. Refused is een band die duidelijk politiek is. In songteksten, merch maar zeker ook in de bindteksten. Dennis grapt dat backstage er praat was dat het meer een spoken word tour begon te worden dus dat hij zich gaat inhouden. Echter, hij spreekt zich duidelijk uit tegen elke vorm van LGTBQ+ haat, en houdt ons de spiegel voor dat als we daar een probleem mee hebben, wij het probleem zijn.
Jong en oud geniet vanavond. Velen van de aanwezigen zijn duidelijk fans van de eerste uren, maar we zien ook een behoorlijk aantal crowdsurfende en stagedivende kids die de kans om deze belangrijke band nog te kunnen zien niet aan zich voorbij laten gaan.
Een bijzonder waardig afscheid van één van de belangrijkste bands in de punk- en hardcore scene.
Foto’s: Charlotte Grips