468
Wie behoefte heeft aan psychedelic rock uit deze eeuw hoef niet verder te zoeken. The Wild Century had zo in de jaren 60 / 70 opgericht kunnen zijn. Een band van eigen bodem, die sinds 2019 maar liefst 3 albums hebben opgenomen. Ondanks dat de band al meerdere albums heeft uitgebracht was dit mijn kennismaking met mijn kennismaking met ze. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen, want dit is precies het soort muziek waar ik van geniet.
Het album opent met “Lowdown Dog”. Dit nummer doet me denken aan The Stooges met Wally Tax op vocalen. Dit komt mede door het Nederlandse accent van de zanger wat nog enigszins te horen is. Het nummer klinkt rauw en energiek. Een goede opener om je meteen in de stemming te brengen. “Oh Yeah” is een gepaste titel voor het volgende nummer. Lekker psychedelisch met een goed ritme. De hammond speler valt meteen op. Ook hier kan ik het niet maken een vergelijking met een Nederlandse band te maken, dit bedoel ik overigens niet verkeerd. Het lijkt er vooral op dat ze een mooi eerbetoon aan de muziek van vroeger doen. Een goed ritme en mooi Hammond spel doen me namelijk al snel aan Focus denken. Dit bedoel ik alleen maar met respect naar The Wild Century, ze spelen namelijk erg goed. Ik ben erg onder de indruk van dit nummer. Het is voornamelijk instrumentaal en geeft een mooi beeld van hoe getalenteerd deze groep muzikanten is. Ook de vocalen tussendoor klinken goed en storen niet. Bij dit soort nummers heb je toch vaak dat de vocalen ietwat overbodig worden door het sterke instrumentale spel. Dat is hier absoluut niet het geval.
Een bluesy riff vult mijn kamer rijkelijk. Mijn set-up geeft de bass mooi weer, evenals het gitaarwerk. Even kijken op het CD doosje om erachter te komen dat dit nummer “Carry On” heet. Wat zijn de vocalen hier prachtig. Ze brengen deze prachtige lyrics echt tot leven. Dit is zonder twijfel het hoogtepunt op het album. Ik luister aandachtig en speel het nummer nog een keer. Alles klopt hier tot in detail. Een ijzersterk nummer. “Beautiful Queen” is precies het soort nummer wat ik verwachtte toen ik de album cover voor het eerst zag. Heerlijk psychedelisch. Ook hier wordt de kamer weer rijkelijk gevuld. De mix klinkt erg goed. Vrij gedetailleerd met een rijk geluid. Zowel instrumentaal als vocaal erg sterk. Het klinkt bijna alsof ik in een droom rondzweef. Een heel fijn nummer met een mix die dat gevoel mooi versterkt.
Na een episch stuk van bijna 10 minuten krijgen we nu een nummer wat ongeveer de helft van die tijd duur. Dat maakt de muziek er gelukkig niet minder om. Ook hier klinken de instrumenten weer rijk en spelen de vocalen mooi de hoofdrol. Wederom een nummer wat ik even opnieuw moet afspelen, omdat het zo goed is. De titel van dit nummer is overigens “Grey Blue Eyes”. Helaas zijn de alweer bij het laatste nummer aangekomen. “Mother’s Grace” is een mooie afsluiter van een album waar ik van begin tot eind enorm van heb genoten. Ook hier speelt de Hammond weer een mooie rol en klinkt het gitaarwerk warm en uitnodigend. Het lijkt bijna alsof zanger Stan Aarts of Gerton Govers naast me staat te zingen. Ik ben heel benieuwd hoe ze live klinken.
Het voordeel aan het feit dat dit een nieuwe band voor me is, is dat ik nog niets van ze ken. Dit album smaakt namelijk naar meer. In afwachting van het volgende album ga ik de rest van hun discografie ook maar eens ontdekken. Zonder twijfel een van de beste albums van 2022.