Hoewel deze bands aanvankelijk in de grote zaal te vinden zouden zijn was de kaartverkoop, waarschijnlijk door het wegvallen van originele headliner Orange Goblin, toch te klein daarvoor en treden ze toch op in The Basement. Dat mag de pret zeker niet drukken, want daar is de sfeer net wat intiemer en wat meer underground.
Helaas voor de band, maar zeker ook voor het niet aanwezige publiek was de zaal vrij leeg bij opener Bark. Deze Antwerpse band is het meest metal en het minst stoner / doom van de bands deze avond. Gelukkig trekken ze zich niets aan van het ontbreken van het publiek en spelen ze alsof ze op Wacken staan. De energie van de band en indrukwekkende, krachtige frontman poses van zanger Ron Bruynseels zijn fantastisch om te zien. Hij klimt op de monitoren, speelt luchtgitaar met de microfoon en trekt nog even de zaal in. Wat een brulboei, en wat een fantastische podium uitstraling. En dat terwijl hij niet veel groter is dan Tom Cruise, om maar eens een vergelijking te trekken. Hoewel de zaal wat mat reageert, zelfs als ze een biertje aangeboden krijgen van gitarist Martin laten ze zich niet kisten en geven ze alles wat ze hebben. Ik onderneem dan nog maar even een kleine poging een moshpit op te starten maar daar komt helaas niet veel van.
Heerlijke sound, denk aan Fu Manchu meets Pantera, met een geweldige frontman en sympathieke uitstraling met coole nummers als Killing Time, Roll the Dice en Voice of Dog. Een dergelijke opener lijkt me niet te overtreffen,
De tweede band, Zaum, is dan meteen de overtreffende trap van stoner en psychedelischere sounds. Mijn gemiddelde IT-collega’s zullen in slaap vallen bij de experimentele, uitgesponnen nummers van deze mantra doom band, maar de serieuze muziekliefhebber zal het vakmanschap en de originaliteit kunnen waarderen. Ze zetten een aardig sfeertje neer met de kaarsjes op het podium en de beperkte belichting. Met slechts een bas en drums maken de heren het type muziek wat het beste tot zijn recht komt met een dikke joint, echte stoner. Helaas heerst er ook in Dynamo een rookverbod, dus het publiek reageert nog matter op deze band dan op Bark. Ik moet bekennen dat het mij ook wat vaker naar de bar doet lopen.
Extra punten voor de originaliteit, maar mijn smaak toch niet.
Limb rockt dan absoluut een stuk harder, zeker voor een stoner doom band. Zanger Rob Hoey staat zelfverzekerd voor het publiek en ze houden het tempo er lekker in. Vooral de strakke drums vallen me in positieve zin op. Mooie, stoere sound die me soms doet denken aan Clutch.
Earthship vervolgens heeft een sludgy stijl maar waar veel van dergelijke bands de aandacht van het publiek verliezen door de voorspelbaarheid van de nummers gooien de mannen uit Berlijn er af en toe wat meer thrash metal invloeden in en klinkt het af en toe zelfs als een prog metal band. Zeker een goede opwarmer voor headliner Monolord.
Monolord, Gothenburgs bekendste doom metal band treffen we op hun bijna laatste optreden van hun tour. Ze trappen of met Dies A Million Times. Een goede keuze, want het geeft een goed beeld van wat deze band te bieden heeft. Verder komen nog o.a. Cursing the One en Empress Rising voorbij. Bij Lord of the Suffering zorgt het feit dat er 3 pauzes in het nummer zitten voor wat te vroeg gegeven applaus tot enig vermaak van allen.
Jammer genoeg zijn deze heren wat laat aan de beurt. Zo laat zelfs dat tijdens het optreden verschillende mensen gedwongen zijn de zaal te verlaten om de laatste bus of trein te halen. Jammer dat de avond niet wat eerder begon zodat iedereen van alle bands had kunnen genieten.
Bark + Zaum + Limb + Earthship + Monolord – Dynamo (Eindhoven) 21/10/2016
184
vorig bericht