Wat is er nou mooier dan je weekend doorklieven met een heerlijke “van dik hout zaagt men planken” live band? Wat dacht je van 2 van deze bands op een avond!
Vanavond worden we in Merleyn in Nijmegen getrakteerd op een dubbele portie gitaargeweld. Voordat Dool hun kunsten mag vertonen worden we getrakteerd op een portie diepe, ultra zware riffs, noise, drone en heel af en toe enkele flarden melodie in de hoedanigheid van het Tilburgse GGU:LL. Het is eigenlijk geen voor/hoofd act verdeling, beide bands spelen ongeveer een uur. Alhoewel beide bands er beide stevig op los rocken zijn ze totaal niet met elkaar te vergelijken.
GGU:LL mag aftrappen rond 22.15u, terwijl de zaal zich langzaam vult met zwarte t-shirts betreedt de band het lage podium van Merleyn, hangt de gitaren om en geeft direct vol gas. Geen tijd voor geklets of een verbale aankondiging; maak je borst maar nat. Na 5 minuten is de zaal doortrokken van melancholie die een hypnotiserende schwung met zich meebrengt en de gemiddelde bezoeker laat balanceren op het randje van een muzikale trip. Dat deze sound niet iedereen kan bekoren blijkt uit het feit dat een aantal bezoekers zich terug trekt in het café om tijdens Dool weer aan te sluiten. Buiten dat de muziek donkerzwart met een rauwrandje is heeft de band ook besloten om in het bijna donker te spelen, de felste lamp is de powerbutton op de gitaar amp.
Voor mijn oren klinken veel van de nummers een heel eind hetzelfde (hoop niet dat ik nu mensen beledig) en als ik probeer wat van de “zang” te maken hoor ik van een medebezoeker dat het niet om tekst gaat maar om fonetische klanken die drijven op de rauwe gitaarklanken. Na circa 50 minuten sluit GGU:LL hun set af en volgt de podiumwissel naar Dool.
Dool heeft een dag eerder hun eerste album met de titel Here Now, There, Then de wereld in geschopt. De band heeft een iconische frontvrouw onder de naam van Ryanne van Dorst (eerder bekend als Elle Bandita) aangevuld met enkele ex leden van Devil’s Blood. De afgelopen jaren hebben we Ryanne in verschillende gedaantes als echte BNer kunnen leren kennen. Ze trad onder meer op in Expeditie Robinson en heeft sinds kort haar eigen programma bij BNN onder de naam Geslacht. In dit programma maakte ze onlangs bekend dat ze als hermafrodiet geboren werd. Gelukkig staat ze nu weer eens op de plek waar ze ooit vandaan kwam, een rockpodium !
Dool weet het publiek vanaf het eerste nummer te boeien en speelt hun hele album integraal zonder veel noemenswaardig heden te melden tussendoor. Het eerste nummer is direct het langste, het ruim 10 minuten durende epos Vantablack dat druipt van de repeterende donkere gitaar riffs die tegen het eind van het nummer over gaan in een mooie melodische solo. Wat mij opvalt is dat de stem van Ryanne als ze zingt een stuk hoger is dan wanneer ze spreekt. Helaas komt het stemgeluid niet helemaal boven de 3 gitaren, drums en basgitaar uit maar dat kan ook te maken hebben met een defect in een speaker of versterker die stevig overstuurd klinkt.
In de rest van de set, die bestaat uit in totaal de 8 nummers van het album, horen we verschillende stijlen rock voorbij komen, de ene keer wat donkerder dan de andere maar nooit “uit de bocht”. Als Ryanne ergens halverwege de set haar fender wisselt voor een akoestisch triplexje verwacht je de eerste ballad van de avond, niets is echter minder waar, ze laat ff zien dat je ook op een akoestische gitaar flink kunt rocken.
Als ze vervolgens tussendoor toch een praatje probeert op te zetten krijgen we het volgende te horen “ach ja, wat moet je er van zeggen…… het volgende nummer is een Anti, ik bedoel een Pro song want wij zijn niet anti wij zijn PRO” Als ze met dat pro bedoelt professioneel dan kan ik dat zekere beamen, Dool is een bandje dat we volgens mij het komende festival seizoen op heel veel misschien wat kleinere podia terug gaan zien. En mochten ze nog eens in de buurt komen dan ga ik zeker (hopende op een wat beter geluid) nog eens kijken. Met het aanstekelijke Owynegat nog steeds nadreunend in mijn hoofd ga ik vervolgens voldaan naar huis.
