Het lijkt of het weer nog iets goed te maken heeft voor de situatie een aantal jaar geleden, toen door overvloedige regenval het doorgaan kantje boord was. De weersverwachting is uitstekend te noemen en met het aangeboden programma kan het niets anders dan weer een topeditie worden.
Mede door de zonneschijn is het festival voor de eerste keer volledig uitverkocht en is de capaciteit wat vergroot. Dit vertaalt zich naar het verdwijnen van de punkrockbar en het ontstaan van een volledig derde podium, de Buzzard stage, en een biergarten met klein podium voor specials.
Na een vriendelijk ontvangst door een van de vele vrijwilligers waar het festival op draait gaan we kijken naar de Belgische band Generation 84 welke het bal mag openen in de kleinste tent. Deze band draait al een aantal jaren mee, en stonden zaterdag nog bij Silverstein in het voorprogramma. De band speelt een punkrock met veel invloed uit de jaren 2000, je kan bijvoorbeeld Ignite en No Fun At All terughoren. Het is een degelijke set en een prima begin van de dag.
Onderweg naar de biergarten om een door festival Jera met Van Moll ontwikkelt Bloody Herrie te drinken pakken we nog een klein stukje Any Given Day mee. Deze Duitsers spelen een stevig potje metalcore, dat net als de Bloody Herrie gesmaakt wordt.
Het volgende optreden dat we meepakken is van Touche Amore. Zij leverden in 2016 het hooggewaardeerde album Stage Four af, dat gaat over het overlijden van de moeder van zanger Jeremy Bolm. Het emotionele hardcore album wordt hier ook gewaardeerd. De tent is goedgevuld en de teksten worden luid meegeschreeuwd. Ze lijken nogal verrast wat het beste uit de band haalt.
In tegenstelling tot de schuwe Jeremy Bolm is Frank Carter toch wel het haantje van het weekend. Met zijn begeleidingsband de Rattlesnakes is hij er niet vies van om een tent af te breken en haalt ook vandaag alle trucs tevoorschijn. Na twee nummers staat hij al op de schouders midden in de zaal, creëert de grootste circle pit en laat onder een nummer alle vrouwen veilig crowdsurfen. Hij zet zijn jarige(?) manager nog in het zonnetje en met zijn afsluiter I hate you, worden we weggezonden. Wat een performer!
Na een hapje eten lopen weer naar de kleinste tent en komen langs de Vulture stage waar Stray From The Path hun rage-against-the-machine-core uitspuwt over het publiek. Op de Buzzard stage blijkt I Against I weer te leven. Na een stop in 2008 is de draad weer opgepakt. Vandaag spelen ze het debuut album Headcleaner uit 1998 integraal. Zij waren de eerste Europese band met een contract op Epitaph en het is fijn dat ze er weer zijn. Met veel plezier wordt er een strak optreden afgeleverd. Jammer genoeg moeten ze halverwege het laastte nummer stoppen omdat de volgende band al staat te wachten. Dat krijg je op een festival met een dichtgetimmerd spoorboekje. In het najaar komt een nieuwe cd en daarmee een nieuwe tour.
Red City Radio is de volgende en helaas is het al volle bak als we aankomen. We zien veel respons maar gaan nog maar wat drinken en van de sfeer genieten.
Templeton Pek is een band die al tien jaar meedraait in de top van Engeland. Een gouden toekomst lag in het verschiet, maar een breuk met de manager twee jaar geleden zorgde er voor dat ze weer opnieuw moesten starten. Het trio speelt stevige melodische punkrock, in de stijl van Rise Against. Het is een goed optreden en een cd is weer in de maak. Hopelijk zien we ze binnenkort weer terug.
De hype van Tusky heeft ook Ysselsteyn bereikt. Deze band is ontstaan uit de as van John Coffey, en over aandacht hebben ze niets te klagen. Ook vandaag staat de band in een ramvolle tent. Er wordt volop meegzongen en gedanst. Wanneer David Achter de Molen een deuntje mee komt zingen en eigenlijk John Coffey weer op het podium staat ontploft de boel.
Jammer is het dat Tusky de headliners moet afkraken, dat is helemaal niet nodig. Neem een voorbeeld aan Bury Tomorrow, die de oproep doet op Jera om vooral een band te gaan bekijken dat niet in je straatje past om je horizon te verbreden. Punkrock is toch verbroedering niet waar?
De band van verbroedering is toch wel Anti Flag. Volgens de aankondiging van Thijs Vogels is Anti Flag de eerste grote buitenlandse band welke door Jera geboekt is. Dat was in 2009 en nu zijn ze nog steeds relevant. De tent is weer vol en de greatest hits set wordt door iedereen meegezongen. Het publiek hangt aan de vingers van de twee zangers. Opvallend is het dat er niets van de nieuwe cd is gespeeld, maar wel plaats is voor een covertje.
Onder het mum van praten hebben we nu geen tijd voor, dat doen we wel na ons optreden, want dat gaat van onze speeltijd af, levert Adrenalized een razende set af. Deze Baskische band speelt een heel strak stukje skatepunk. Deze power en gitaarsolo’s zorgen er voor dat er flinke chaos ontstaat voor het podium in een matig gevulde tent. Er is ook zo veel te zien op Jera dat je ook dingen kunt missen. Ik ben blij dat ik dit niet gemist heb. Top optreden.
De afsluiter voor mij vandaag is Nøfx. Deze sympathieke Belgische coverband met als onderschrift “kwantiteit boven kwaliteit” op de backdrop speelt vanavond een setje hits van No Use For A Name. Na een ontvangst met “mag ik u een likeurtje van de band aanbieden” komen bekende en minder bekende nummers voorbij. Alles wordt meegezongen en er ontstaat een gezellige pit. Tom en de mannen zorgen ervoor dat ik met een brede smile naar de auto loop. Morgen weer een dag met heul veul te zien.
Met dank aan Ronny Schatorje.
Jera On Air 2018: Vrijdag (Ysselsteyn) 29/06/2018
227