In een regenachtig Haarlem staat een kleine rij buiten te wachten om naar binnen te mogen. Er probeert nog iemand een kaartje te kopen, maar het concert is last minute toch uitverkocht. Zodra de deuren open gaan, loopt het rustig vol. Na het gebruikelijke bezoek aan het kluisje is het tijd om een mooi plaatsje te zoeken in de zaal. In het midden op het balkon is dat plaatsje snel gevonden. De voorkeur gaat uit naar het balkon bij deze show omdat er aardig wat duw- en trekwerk verwacht gaat worden.
Tegen de tijd dat Stillbirth het spits af mag bijten is de zaal al redelijk gevuld. De Duitsers betreden vol trots het podium in niets minder dan hun eigen band zwembroek. Het wordt dan ook omschreven als “brutal surf death metal”. Het “surf” is dus af te lezen aan hun outfit en de surfborden met hun logo op het podium. Hoewel de surf moeilijk terug te horen is in de muziek, komen de “brutal death metal” vrij goed over. De band begint de setlist met The Hunt en heeft het publiek meteen goed mee. Voor een avond met twee vrij grote namen als Fleshgod Apocalypse en Kataklysm is het belangrijk een goede warming up te hebben. Daar zorgen de heren van Stillbirth zeker voor. Halverwege de set breekt een snaar van de bassist welke vakkundig van de basgitaar gesloopt wordt en aan het publiek gedoneerd. Tijdens de show kunnen alle vinkjes gezet worden. De moshpits, cirkelpit en uiteraard een wall of death passeren de revue. De heren zeten een ontzettend strakke setlist neer en met Revive the Throne neemt de band afscheid van het publiek.
Na een korte pauze is het tijd voor Fleshgod Apocalypse om een show weg te geven. Een paar dagen voor de show heeft de bassist en clean vocalist Paolo Rossi besloten de band te verlaten. Hierdoor is het zestal teruggebracht naar een vijftal ras muzikanten op een podium. De zanger (Francesco Paoli) neemt de baspartijen voor zich en Veronica Bordacchini neemt alle clean vocals voor zich. Hoewel Paolo een belangrijk deel van de band was, is de live show er niet minder om. De Italianen zetten een geweldige show neer met betrekkelijk veel ambience. De band begint de setlist met Healing Through War en het geluid is niet heel top. Veronica is moeilijk te horen, maar gelukkig brengt de geluidsman daar vrij snel verandering in. Naar mate de set vordert wordt het geluid steeds beter. Met voldoende interactie met het publiek door Francesco en Veronica wordt er een goede sfeer neergezet. Hoewel er minder gemosht wordt dan tijdens Stillbirth, wordt er vol op geheadbangd. De muziek is dan ook iets minder geschikt voor de moshpits. Uiteraard wordt er wel een wall of death georganiseerd waar de zaal gretig gebruik van weet te maken. Fleshgod Apocalypse is een omschakeling van de muziek van Stillbirth, maar dat neemt niet weg dat ook deze setlist erg goed in elkaar zit. Uiteraard mogen in de setlist de klassiekers niet ontbreken. Met The Fool gaat de zaal goed los en de band sluit af met (wat lijkt) publieksfavoriet The Violation. Gelukkig was het uitgebreide intro voor dit nummer meegenomen, dat maakt het geheel naar mijn bescheiden mening nog veel beter. Onder luid gejuich neemt de band afscheid van het publiek en is het tijd voor de change over.
Na een kleine twintig minuutjes is het tijd voor de headliner van de avond: Kataklysm. Dat veel mensen hiervoor waren gekomen, wordt goed duidelijk zodra de lampen uit gaan en luid kabaal loskomt uit de vele aanwezige kelen. Het feestje wordt goed ingeluid door Thy Serpents Tongue en het publiek gaat meteen helemaal los. Het lijkt alsof Maurizio (vocals) een schakelaar omzet want stoppen doet het publiek niet meer. Na enkele nummers waaronder Let Them Burn en Narcissist is het tijd voor Bringer of Vengeance. Hier neemt Maurizio een moment om te spreken over de verdeeldheid in de samenleving en dat iedereen het beste zijn of haar TV uit kan laten en naar concerten kan komen. Hij predikt dat iedereen altijd welkom is bij een Kataklysm show en dat ze tussen niemand onderscheid maken. Dit wordt met luid gejuich ontvangen en zodra de eerste noten van Bringer of Vengeance door de speakers knallen is het weer gedaan met de tijdelijke rust in het publiek. Slechts twee nummers later is het tijd voor de Kataklysm traditie: de security stresstest. Hij kondigt aan dat ze getwijfeld hebben of ze dit wel kunnen doen, aangezien het geen pretje is voor de vier aanwezige security. Terwijl de security heftig nee-schuddend voor het podium staat besluit Maurizio toch na een schouderklopje en een belofte voor hulp het publiek op te roepen om allemaal te crowdsurfen tijdens As I Slither. Dit is niet aan dovemans oren gericht en al snel stroomt het publiek naar voren. Belofte maakt schuld en de band helpt de security om iedereen over de barrière te krijgen. Zelfs Stéphane (bas) helpt een handje mee. Verder tijdens de set zien we hier en daar een stage diver, een hele hoop moshpits en cirkelpits en zelfs ongevraagd een wall of death. Nummers als Illuminati en Die as a King worden enorm goed ontvangen maar de realiteit is dat de hele setlist enorm genoten wordt. Persoonlijk favoriet, Black Sheep, wordt als een na laatste gespeeld en na The Road to Devastation is het helaas gedaan voor de avond.
Het is een avond met drie afwisselende bands van geweldige kwaliteit. Al met al is het een geweldige avond geweest en hebben zowel de bands als het publiek alles gegeven om er een groot feest van te maken.
Foto’s door: Evy Wisse
