Praying Mantis – Katharsis

Het is niet veel bands gelukt om langdurig kwalitatief goede muziek neer te zetten. Eén van de bands die volgend jaar het 50-jarig jubileum mag vieren is Praying Mantis. Opgericht in 1973 door de broers Tino en Chris Troy heeft de band verschillende hypes en genres voorbij zien komen, maar zijn altijd dicht bij hun ‘roots’ gebleven en mag gezien worden als één van de NWOBHM bands die het verschil wisten en weten te maken.
Katharsis is het twaalfde album en het derde album met een stabiele bezetting waarin zanger Jaycee Cuijpers, drummer Hans in ’t Zandt en bassist Andy Burgess nu drie albums achter elkaar de gebroeders bijstaan.
Hoewel Praying Mantis geplaatst wordt in de hoek van de New Wave Of British Heavy Metal is het geluid op de laatste drie albums zeer zeker opgeschoven naar de AOR. Luister hiervoor maar naar het prachtige Closer To Heaven dat als een soort liefdesliedje gezien mag worden en waar de AOR-invloed duidelijk aanwezig is. Daarbij zou de compositie zo geplaatst kunnen worden in de rock van de jaren tachtig. Heaven is hier een belangrijk factor, maar gaandeweg het album lijken de begrippen heaven en hell vaker terug te komen.
De onvervalste livestamper Ain’t No Rock ’n Roll In Heaven bewijst dit eveneens. De compositie is een hymne voor de hardrockliefhebber en heeft een ritmesectie die sterk beïnvloed lijkt door AD/DC. Daarmee zit er een continue vibe in die enorm aanspreekt. In The Devil Never Changes verhuizen we van de heaven naar de hel. De melodie grijpt je meteen met een zeer herkenbaar gitaarstuk. Jaycee laat ook hier horen dat hij over een stevige strot beschikt waarbij ik het geluid toch voorzichtig wil vergelijken met Ronnie James Dio. Hier zet Praying Mantis de oldschool hardrock neer zoals we het graag horen.
Een andere aantrekkelijke compositie vind je in de opener Cry for The Nations. Een klein beetje uptempo zet Praying Mantis ook hier een stevige aantrekkelijke rocksound neer waarin Jaycee meteen overtuigt. De productie is sterk neergezet en in alles kan dit ook als single naar voren worden geschoven. Daarbij liggen er sterke overeenkomsten met het eerder genoemde The Devil Never Changes waarmee het album mooi rondloopt.
Pure rock and roll kom je daarna tegen in Long Time Coming dat gemakkelijk wegluistert en gezien mag worden als een autobiografische compositie waarin het plezier, de voortgang en het succes van de band bezongen wordt.
Met Wheel In Motion grijpt Praying Mantis terug op het geluid van de AOR. Een compositie waar naar mijn mening Jaycee de microfoon even overgedragen heeft. Bij Masquerade neemt hij ‘m weer op. In een langzaam ritme doet zijn stem denken aan Ian Astbury van The Cult. Dat langzame karakter heeft wel iets moois. In Find Our Way Back Home kun je er ook van genieten. Prettig en rustig ligt er een melancholische deken over het geheel. Ook hier een zeer vertrouwde melodie waarbij je het idee hebt dat je het al jaren kent.
Sacrifice is tot slot de rust zelve. Ik zou het geen ballad willen noemen, maar het heeft wel het tempo en de emotie die bij een ballad horen. Het is een compositie waarin verder niet veel gebeurt en dan is vijf minuten wel lang.
Neemt niet weg dat Katharsis een mooi vervolg is op de lijn die Praying Mantis de laatste album volgt. Bijna vijftig jaar en dan nog altijd overtuigen met een album vol lekkere composities die liefhebbers van de jaren tachtigrock en AOR kunnen waarderen.