Vandaag zijn we voor Rockportaal in de kleine zaal van de Effenaar voor Stream of Passion, met Autumn in het voorprogramma. Deze laatste hebben we niet meer live gezien sinds vlak voor Nienke de Jong weg is gegaan. De vervanger hiervan is al sinds 2008 Marjan Welman. Het is dus wel even geleden dat we Autumn nog hebben gehoord, we staan daarom vol verwachting in het publiek te wachten.
De zaal is nog maar slecht gevuld, wellicht omdat Within Temptation vandaag ook optreedt. Zonder enige bombarie of zelfs aankondiging komt Autumn het podium op. De band begint gelijk met spelen en we horen een volle volwassen stem in de oren, vergezeld van enigszins duister overkomende bassriffs en een tweestemmig refrein. Een goed begin van de avond is een feit. Marjan staat lekker energiek op het podium terwijl de twee gitaristen broers en de bassist lekker op hun eigen plekje staan te spelen. Het laatste optreden voor de band was anderhalf jaar geleden en men moet dan ook volgens eigen zeggen een beetje de roest ervan af spelen. Eens kijken of de ouwe botten het nog aan kunnen. Als tweede nummer wordt er een oude bekende ingezet, namelijk satellites. Marjan’s uitvoering hiervan is erg lekker en zet de toon voor de rest van de set.De bezetting is vandaag ook wat anders op het podium. De normale drummer van Autumn zal er vandaag niet bij zijn, deze is voor onderzoek naar Amerika, Jetse Goris vervangt hem vandaag op de drums. Ook een nieuw gezicht is bassist Kevin Storm. Dit is de nieuwe bassist van de band, dat wist hij nog niet, maar Marjan vertelt hem dat het bij deze dus wel zo is. Er zit lekker wat afwisseling in de set. Het derde nummer Cold Comfort grooved lekker waarbij Marjan wordt ondersteund met de zang van beide gitaristen, het vierde Horizon Line is weer wat meer rock & roll. De song van het album My New Time wordt opgedragen aan alle internationale gasten: Closest Friends Conspire.
De set vordert gestaag en blijft goed klinken. De band zit er intussen lekker in, heeft goed contact met het publiek en staat verre van stil. Als laatste speelt de band My Venamoured, wat muzikaal best goed in elkaar zit. Het is wat aan de progressieve kant en af en toe ook wat steviger. Hiermee komt er een eind aan de set en verlaat de band het podium.
Na het ombouwen komt als eerste de drummer van Stream of Passion het podium op. Deze neemt plaats achter de drumkit en de erg hard klinkende intro begint te spelen. De combinatie met Marcela’s zachte stem werkt echter goed en even later barst het geweld los in de vorm van het nummer: Monster. Marcela laat gelijk haar heerlijk hoge stembereik horen. Het podium is donker, maar wordt verlicht door de prachtige zuivere zang. De band gaat gelijk verder met Passion. Dit is al weer het vijfde concert van de band hier in de Effenaar en voelt intussen aan als een soort thuis wedstrijd. Na de korte pauze wordt A War of Our Own gespeeld. Hiervoor wordt het publiek bedankt, want feitelijk zou dit zonder hen niet mogelijk zijn geweest. De titelsong van het nieuwe album doet het goed, velen hebben het album duidelijk al thuis in de normale of digitale kast staan.
Marcela is zoals altijd lekker interactief met het publiek. Ze vraagt in aankondiging van The Curse of dat de vele goede zangstemmen in het publiek even mee willen helpen, daar is het nummer natuurlijk uitermate geschikt voor. Als Marcela haar rode viool boven haalt is het tijd voor wat rustigers met Autophobia. In the End is de volgende, waar de viool een stuk duidelijker naar voren komt. Het geluid is gelukkig wat bijgesteld. De solo van Stephan in dit nummer is geweldig, een genot om naar de kijken en luisteren. Marcela vraagt om stilte voor het nummer For You, maar de zaal ouwehoert helaas rustig verder. Ze laat zich echter niet van de wijs brengen en zet vol passie het nummer in.
The Distance Between Us wordt opgedragen aan Phil, deze is schijnbaar al meer dan zeventig shows bij Stream of Passion in het publiek aanwezig geweest. Bekenden van hem geven aan waar hij zich bevind in het publiek, zodat Marcela het aan hem persoonlijk kan opdragen. De enorme vocale uithalen van haar maken dit nummer echt een genot om te horen. Er volgt nog een nieuw nummer: Exile waar het prachtige stuk piano aan het einde dit nummer afmaakt.
Tijd voor weer wat steviger werk waar ook Eric een lekkere solo weggeeft. Na Collide gaat de band door met Don’t Let Go, waarna Marcela nog even controleert of we al klaar zijn om onze energie weer wat terug te krijgen. Als ook hiervan de tonen weg ebben wordt het publiek bedankt voor het komen en worden we uitgenodigd om bij de merch stand lekker een biertje te komen drinken. Ze kondigt daarna het laatste (yeah right) nummer aan: Lost. Een nog steeds vol energieke band stort zich op het nummer, je zou niet zeggen dat ze al een hele set achter de rug hebben! Dan hebben ze vast ook nog wel puf voor een toegift.
Even later blijkt dat dit wel het geval is, Marcela komt als eerste even terug om te controleren of we echt nog wel meer willen. Even later komen ze allemaal terug: Martijn, Johan, Jeffrey, Eric en Stephan komen terug het podium op voor de toegift. Deze bestaat uit de steengoeie cover van het nummer Street Spirit van Radiohead. Als Marcela dan de viool pakt, worden we bedankt voor het komen, schreeuwen en headbangen en trakteert de band ons op het toepasselijke This Endless Night. Na een applaus uit de intussen toch lekker gevulde zaal wordt er een buiging genomen en gaat de band van het podium.
De twee bands vanavond passen qua genre uitstekend bij elkaar. Ze zijn absoluut niet hetzelfde, maar hebben wel wat overeenkomsten zoals de goede zangeressen, de uitstekende stage performance en een aparte, ietwat progressieve stijl. Een fijne avond voor de fans van goede vrouwelijke vocalen. Het geluid was goed, maar vooral bij Stream of Passion wel erg hard, zeker de bas was een beetje te goed voelbaar. Indrukwekkend om te horen, maar of dit echt nodig was zal een twistpuntje zijn.
