Technische hoogstandjes kun je vinden op het nieuwe album van Unprocessed een band uit Duitsland die reeds sinds 2013 bestaat, maar om de een of andere reden nu pas mijn blikveld kruist. Het viertal laat alvast met ….And Everything In Between een onuitwisbare indruk achter bij ondergetekende. Met Covenant maakte ik al kennis met de band in 2018 maar sindsdien was ik de band wat uit het oog verloren.
Het geluid van Unprocessed is niet in één specifiek genre te plaatsen, hoewel de metalcoreinvloeden sterk aanwezig zijn en de melodieuze stukken sterk doen denken aan een band als Annisokay. Dat is alvast één pluspunt zou je zomaar kunnen zeggen. Maar nog niet heel bijzonder om zo’n indruk te maken.
Het grote verschil met de ‘normale’ metalcorebands is hetgeen wat er allemaal tussenin gebeurt. Opener Hell is daar een mooi voorbeeld van. En neem meteen het daaropvolgende Lore mee want deze twee composities zijn dusdanig aan elkaar gelijmd en gelinkt dat je het gerust als één compositie kan beluisteren. Hell start enorm funky. Het is een beetje Mark King goes metal. Daarbij zijn er sterke djentelementen die verweven zijn in het totale geluid. Neem als afwisseling sterke clean vocals in de aantrekkelijke melodie en je hebt me te pakken. Naar het einde toe perst het viertal er dan ook een ferme breakdown uit die langzaam overloopt in Lore dat start met een megaintro met de bas in de hoofdrol en polyritmische stukken waarbij je hoofd licht overloopt. Dit is de ultieme verwarring waar je duizelig en vooral erg gelukkig van wordt. In al die waanzin beukt Unprocessed er vrolijk op los, krijg je een golf grunts over je pan heen en komen ze steeds maar terug bij die groovybasis.
Het ligt voor de hand om Unprocessed ook onder de noemer van Polyphia, Animals As Leaders of Periphery te scharen, maar naar mijn mening doe je daar het viertal te kort mee.
In Thrash bijvoorbeeld ervaar ik meer passie en gevoel dan bij bovenstaande bands. Het heeft een lieflijk karakter bij de start maar ontspruit al gauw in een vette metalsong met een twist naar een deathmetalritme en een waanzinnig outro. Dat lieflijke mainstreamgevoel ligt zeker ook bij Blackbone aan de basis. De basismelodie klinkt aandoenlijk maar ook hier is dit de stilte voor een heuse metalstorm. Vanuit een ingetogen stuk krijg je als luisteraar een tempowisseling naar je hoofd waar je nog lang van naduizelt om vervolgens alle ritmes, stijlen en sferen in een uitgebalanceerde mengeling over je uit te gieten.
Het is die finetuning van balans dat enorm intrigeert. Die On The Cross Of The Martyr start daarmee. Het laat de technische hoogstand van Manuel Gardner Fernandes, David Levy, Christoph Schultz en Leon Pfeifer horen. Ritme contra melodie en passie contra kracht. Ik bemerk dat mijn oren gekluisterd aan de box blijven kleven en de tijd als vanzelf voorbij glijdt.
Verder blijft de band me verbazen. Het ingetogen Glass is vrij toegankelijk maar loopt uit in pittige grooves toe enorm heftige pieken terwijl de groove zoals KoRn dit gebruikt duidelijk aanwezig is in I Wish I Wasn’t. Groovy, snel, hard en passievol is hier de ideale voedingsbodem, waarna Unprocessed het album met Purgatory met een aantal technische hoogstandjes volledig afmaakt.
….and Everything In Between is een dijk van een album dat eigenlijk meteen landt. Een uiterst goed album waarin je wel telkens bij iedere luisterbeurt weer details ontdekt. Het is sowieso een enorme stap vooruit in de ontwikkeling van de band. Ze hebben een sprong gemaakt en zijn daar blijven hangen.